Je zou denken dat ik weer tussen hoop en vrees zou leven, maar de acceptatie van kinderloosheid had heelveel rust gebracht en ging gewoon nergens van uit.
De eerste menstruatie was kort en raar en de tweede liet ook erg lang op zich wachten. Daarover had ik contact opgenomen met de gynaecoloog en als ik voor een bepaalde datum nog geen menstruatie zou hebben moest ik een afspraak maken.
We hadden natuurlijk zwangerschapstesten gedaan om dat uit te sluiten en er was ook geen sprake van een zwangerschap. Het telefoontje naar de gynaecoloog was waarschijnlijk een wake-up call voor moeder natuurlijk. Kort daarna brak de menstruatie door en had een normale duur van lengte.
De maand die volgde besloten we ovulatietesten te gebruiken. Zo zou ik ook een beetje zicht krijgen op mijn cyclus en of deze weer hersteld zou zijn. Ik was dan ook verbaasd dat er op dag 13/14 een positieve ovulatietest was en ik dus gewoon weer een normale cyclus zou hebben van ongeveer 28 dagen.
Ik ging er dan ook vanuit dat mijn menstruatie zich zou aankondigen.......
Maar mijn menstruatie bleef uit en bij 4 dagen overtijd durfde ik een test te doen!
WE WAREN ZWANGER!!!!!!
We waren vol ongeloof en ik shock, dit was onmogelijk, na al die jaren van iui en icsi, hoop en verdriet kon dit niet juist zijn.
Er volgde dan ook nog meerdere testen, maar het was echt zo, ik was in verwachting.
Toen ik dit eindelijk kon geloven bracht het blijdschap en ook rust.
Ik had verwacht veel angst te hebben door de vele miskramen, maar alles in me zei dat het goed was en dat ik dit keer echt mama zou worden.
Na alle ellende jarenlang verwachte ik die roze wolk, stom dat ik die verwachte, rust komt niet voor in mijn werkwoordenboek.
Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik te maken met misselijkheid dit heftige vormen aannam.
Ik kon niks meer binnen houden, geen vocht, geen voedsel alles kwam er binnen een minuut weer uit. Na enkele dagen nam ik dan ook contact op met de gynaecoloog en die verwees me door waar ik voor enkele uren werd opgenomen en aan het infuus werd gelegd.
We kregen toen ook gelijk onze eerste echo, ik was toen net een kleine 6 weken zwanger en zagen een prachtig kloppend hartje.
Het infuus had me iets aangesterkt en na enkele uren mocht ik weer naar huis. Helaas begon het spugen binnen 48 uur weer en nam ik zoals besproken was contact op met de verloskundige. Die checkte mijn urine en was wederom uitgedroogd. Telefoontje naar de afdeling en we mochten opnieuw langskomen. Echtet besloot de gynaecoloog dat ik nu echt moest blijven en werd opgenomen. Niet de meest floriante tijd aangezien we ook midden in de corona pandemie zaten. Mijn partner mocht dan ook niet mee.
Mijn partner had die periode te maken met een heftige hernia en mijn ziek zijn heeft het voor hem ook niet makkelijker gemaakt. Telkens weer met mij op sleeptouw en zo'n beetje alles zelf moeten doen.
Ik heb uiteindelijk 2 nachten in het ziekenhuis gelegen, continue aan een vochtinfuus en het lukte me om daat kleine beetjes te eten.
Ik had ook nog een gesprek gehad met een diëtiste en die schreef nutrilon drankjes voor om meer calorieën binnen te krijgen. De 3e dag mocht ik naar huis en uiteraard voelde ik me toen een stuk beter, maar zwak. Ik was zo'n 10 kilo afgevallen en had geen reserves meer dus ik hoopte van harte dat we het ergste nu achter de rug hadden.
Niks bleek minder waar en enkele dagen later werd ik opnieuw aan een infuus gekoppeld, maar meer dan dat konden ze ook niet doen. Ja sondevoeding was een allerlaatste optie, maar dat wilde ik koste wat het kosten vermijden. Ik had dit keer wel een keus, opgenomen worden of naar huis en mijn keuze was snel gemaakt. Naar huis, ik wist dat het infuus een tijdelijk effect had en thuis in mijn eigen bedje was toch het fijnst.
Toch had dit infuus wel wat gedaan en ging het vanaf toen langzaamaan iets beter. Ik vond vocht wat ik binnen kon houden en voedingsmiddelen en sterkte zo heel langzaam aan weer wat aan. Ik lag wel hele dagen in bed en sliep heelveel, maar uiteindelijk rond de 14e week van de zwangerschap durfde ik het aan, kwam me bed uit en probeerde weer langzaam een ritme op te bouwen.
Inmiddels had ik geen baan meer. Mijn werkgever had besloten mijn contract niet te verlengen. Dit kreeg ik rond de 7e week te horen.
Voorafgaand was er al onbegrip en werd mijn spugen niet geloofd. Het was maar een ochtendmisselijkheidje waar elke zwangere vrouw mee te maken had en ik moest maar in de middagen gaan werken.
Het kwartje viel toen ook eindelijk bij hun toen ik opgenomen werd, maar zij hadden hun besluit inmiddels al genomen. Een zwangere zieke vrouw met een aflopend contract is een makkelijke executie. Ik zat in de ziektewet, maar bij wet was dit gewoon allemaal mogelijk. Ik bleef wel in de ziektewet na overleg met het uwv.
Mijn nieuwe ritme terugvinden en verder aansterken bestond dus vooral uit het steeds wat vaker en langer weer naar buiten gaan, sociale contacten te onderhouden en langzaam het huishouden weer op te pakken en alles gereed maken voor de komst van onze kleine uk.
Kleine uk had de hele periode goed doorstaan en groeide goed.
In augustus 2020 hadden we onze gender reveal en we bleken een zoon te krijgen.
Nu kon ik nog gerichter starten aan de baby uitzet.
Er volgde nog een babyshower eentje voor mama maar ook eentje voor papa hihi en rond de 32ste week maakten we nog een gipsbuik.
Ik al die jaren van kinderloosheid had ik natuurlijk gedroomd en gewenst wat ik allemaal had willen doen en deed dus ook alles wat ik wilde.
3d echo, gender reveal, baby shower bedankjes, kraambedankjes, geboortekaart etc etc alles wilde en deed ik en ik kon er volle teugen van genieten.
Rond de 20ste week stak wel maagzuur de kop op en werd met de weken erger en resulteerde in opnieuw spugen. Tot het punt dat ik bloed ging spugen en bij de huisarts aan de bel trok, ik kreeg maagbeschermers en dit werkte en zo kon ik ook de laatste weken genieten van de zwangerschap.
Ik heb het nooit ervaren als een roze wolk en jullie zullen mij dus ook nooit de mooie verhalen zien vertellen, maar ik was immens gelukkig met de komst van onze kleine jongen en keek er heel erg naar uit. Maar zwanger zijn opzich vond ik uiteindelijk verschrikkelijk door alle ongemakken wat ik moest doorstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten