Dit had ik uiteindelijk goed onder controle door middel van de anticonceptie.
Mijn fertiliteitstraject is natuurlijk abrupt gestopt en een leven zonder hormoonspuiten heeft ook zeker bijgedragen aan een rustigere periode.
Helaas nam rond de zomer van 2019 de pijn toch weer toe en richting het einde van het jaar besloot ik aan de bel te trekken bij de gynaecoloog.
Op de echo was er niet veel zichtbaar, maar ik gaf ook al aan dat dit altijd zo was aangezien het zich bevind buiten mijn baarmoeder (buitenkant baarmoeder, blaas, buitenkant dikke darm, middenrif).
Ze vroeg ook naar mijn kinderwens en daar hadden mijn partner en ik het wel eens over gehad.
Ik was heel duidelijk en stellig dat ik daarvoor nooit meer een traject wilde volgen. Ik had geaccepteerd dat ik ongewenst kinderloos zou blijven en mijn partner steunde me daarin.
Er was welliswaar echt wel een wens die gaat immers nooit weg en mijn partner had ook lichtelijk die wens, maar minder vurig als bij mij. Dit maakte er wel voor dat daarin geen discussies kwamen.
De gynaecoloog stelde een kunstmatige overgang voor. Even rust voor het lichaam.
Daarnaast wilde ze graag mijn eileiders doorspoelen om te kijken of de toegang nog toegankelijk zou zijn of dat er littekenweefsel zou zitten.
Aangezien dit voor de endometriose was ging ik hiermee akkoord en verliet ik het ziekenhuis een injectie rijker.
De kunstmatige overgang zou ongeveer zo'n 3 maanden duren en in het nieuwe jaar moest ik even bellen voor die spoeling om een afspraak te maken.
In februari had ik die afspraak en ik zou liegen als ik zou zeggen, appeltje-eitje. Dit was alles behalve een pretje en vrij pijnlijk, maar er kon me meteen verteld worden dat ze toegankelijk waren, dus dat was erg fijn nieuws.
De overgang was ook niet echt een pretje, had mega last van opvliegers en moodswings.
De menstruatie kwam uiteindelijk na iets meer dan 3 maanden en we hadden er voor gekozen de anticonceptie voorlopig niet te gebruiken......
WORD VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten