Het verdriet van Toby was immens en daar bovenop was er ook nog ruzie uitgebroken in de familie en hadden mijn ouders besloten de banden te breken met mij.
Nou heb ik een hekel om slecht te praten over andere vooral als ze zich niet kunnen verdedigen dus hou ik dit ook heel kort.
Hun hebben natuurlijk hun eigen mening erover en voor hun is hun waarheid de enige en heb ik de mijne.
Hoe dan ook er werd mij na die ruzie gevraagd te kiezen tussen hun en mijn partner en ik koos ervoor om niet te kiezen enkel en alleen voor mezelf.
Uiteindelijk heeft ook die keuze ervoor gezorgd dat ik alleen overbleef in de familie en op dat moment alleen nog mijn partner had.
Hij heeft me er nooit weg gehouden en altijd gezegd dat die me niet tegenhoud, maar na vele jaren van discussies, ruzies en onbegrip had ik er de kracht niet meer voor en koos voor de volle 100% voor mezelf hoeveel verdriet het mij ook gaf.
Deze breuk zorgde er ook voor dat andere mensen uit mijn leven vertrokken, maar dat zijn gewoon nooit echt vrienden geweest zeg ik dan maar.
Mijn wereldje werd kleiner en was wederom een perfecte situatie om weer terug in verval te raken, maar dit heb ik nooit laten gebeuren.
Ik ben daar nog altijd trots op, als ik terugkijk hoe afhankelijk ik was door mijn agorafobie vooral.
Je hoopt dan uiteindelijk in wat rustigere vaarwateren te komen en tot kwart 2019 was me dit ook gegund.
De relatie met mijn partner werd sterker en we leerden elkaar beter en beter kennen.
Enkele dagen zaten we bij mij thuis en andere dagen was ik weer bij hem.
We gingen er veel op uit, lekker fietsen in de natuur, bioscoopje, lekker koken etc.
Die periode ben ik wel onder behandeling gebleven van een poh-ggz en slikte ik nog altijd mijn anti depressiva, dit had ik ook echt nodig en moest mezelf blijven uitdagen.
Vanuit de gemeente had ik vele gesprekken gehad.
Vrijstelling van solliciteren en werken en vooral mezelf terug vinden.
Ook was ik al lange tijd opzoek naar mijn eigen huisje, maar toen al was dit een onmogelijke opgave en verbleef ik in het grote huis waar ik een heel ander leven had geleid, maar waar ik me toch fijn en veilig voelde.
Maar opnieuw vond iemand het nodig om mijn leven op zijn kop te gooien en deed een anonieme melding bij de gemeente dat ik de boel zou belazeren.
Hier ga ik niet verder op in, maar zorgde ervoor dat ik direct mijn inkomsten kwijt raakte en ik rigoureus weer aan het werk moest.
Met de ptts, agorafobie en endometriose (die ook weer actiever werd) was dit niet makkelijk, maar binnen een maand had ik een baan in de huishoudelijke hulp en begon ik aan een nieuw hoofdstuk.
Dit was zwaar zowel geestelijk als lichamelijk, maar opnieuw kon ik met trots naar mezelf kijken wat ik wederom weer bereikt had.
Echter doordat ik toen mijn inkomsten kwijt raakte was mijn ex partner duidelijk en moest het huis verkocht gaan worden.
Ships en nu, heb nog geen ander huis, maar destijds snapte ik het.
Nu zoveel jaar later snap ik de puzzelstukjes maarja dat is een koe in de reet kijken.
In de zomer van 2019 trok ik in bij mijn huidige partner. Van een eengezinswoning naar een 1 kamer appartementje, maar ik was hem dankbaar dat hij zijn huis openstelde en een nieuw avontuur met mij aan wilde gaan.
Verkoop van het huis heeft nog enige tijd op zich laten wachten en ik ben daar uiteindelijk ook nooit bij betrokken.
Hierin had ik harder voor mezelf op moeten komen maar ik was te goed van vertrouwen en dat heeft me uiteindelijk een hoop ontnomen, maar in januari 2020 was de koop rond en kon ik definitief het hoofdstuk sluiten van mijn getrouwde/gescheiden leven en spraken we elkaar vanaf dat moment ook nooit meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten