Hoe gaat het nu?

Een kleine update na een paar zeer bewogen maanden.

Ik ben letterlijk in een heel diep dal geraakt.
Aan het begin van al deze ellende was ik zwaar depressief. Ik at niet meer, sliep nauwlijks en verstopte mezelf zoveel al kon onder de dekens.
Ik heb vrienden op afstand gehouden, heb ze soms teleurgesteld als ik weer eens oorlog voerde en niks wilde aannemen.
Heb dag in dag uit gejankt totdat ik niet meer kon.
Het zag er uitzichtloos uit, ik kreeg geen grip op mezelf en voelde me enorm eenzaam.

Na een maand of 3 had ik het voor elkaar gekregen om in ieder geval mezelf een schop onder de kont te geven en naar de huisarts te gaan.
En daar werden antidepressiva's en gesprekken met een psycholoog voor geschreven.
Dit was de beste schop onder me hol die ik mezelf ooit had kunnen geven.

De gesprekken deden me goed en de antidepressiva zorgde ervoor dat mijn heftige emoties werden afgezwakt.
Ik begon de dingen weer helder te zien en langzaam aan kreeg ik weer zin in het leven. Ik kon het weer gezellig hebben, lol maken, maar ook werd ik energieker.
Ik ben gaan doen wat ik wilde doen en wat ik op dit moment kan doen.

Tijdens deze opbloeiende periode kreeg ik wel meerdere rake klapoen te verduren.
Ik reageerde daar mild op en dat voelde eigenlijk ook niet goed.
Maar ook daar heb ik inmiddels mijn weg in gevonden en leren omgaan met deze nieuwe manier van emoties tonen en voelen.
De uitingen die er zijn voelen fijn en zijn niet la ger meer uitputtend voor mezelf.

En als ik dan dit zo lees zou ik denken dat het gewoon beter met me gaat dan ooit te voren.
Maar.....
Ik ben nog altijd die persoon met een angststoornis die om de hoek komt kijken wanneer hij of zij daar zin in heeft.
Alle lol en gezelligheid in mijn leven op dit moment gebeurd in me huisje en tuin en die enkele keer als ik bij een vriendin logeer.
De weekenden bij andere voelt goed en zou ik vaker willen doen, maar die stomme stoornis zoegt ervoor dat ik nog altijd niet alleen reis of makkelijk me boodschappen kan doen.
En dat is dagelijks voor mij de reminder dat ik er nog lang niet ben.

Ik wil deze stoornis de baas worden. Ik acvepteer dat het onderdeel van mijm leven is en besef me dat dit voor de rest van me leven.onderdeel zal blijven, maar ik kan het dan wel alsnog de baas worden door er tegen te blijven vechten en hopelijk elke keer een stapje verder te komen en niet in te storten op het moment dat ik weer een trigger raak en terug bij af ben.

Het is alleen erg veel op dit moment.
De scheiding is bijna rond, positief puntje want dan kan ik  og onafhankelijker worden en mijn leven zelf kleur gaan geven.
Het rouwproces omtrent wat er allemaal gebeurd is, een huwelijk die gestrand is, het verlies van mijn laatste embryo en het verlies van mijn kinderwens.
Stress hoe het straks allemaal gaat lopen.

Maar steeds vaker kan ik trots op mezelf zijn wat ik weer bereikt hebt.
Hoe ik het toch weer voor elkaar heb gekregen om uit zo'n diep dal te klimmen.
En elke keer ben ik weer een klein beetje trots oo mezelf op de vrouw die ik ben geworden o danks alle shit.

En super trots ben ik op mijn mooie hondenkind Toby.
Ook zo'n zwaar jaar gehad en heeft zich boven verwachting hersteld en is uitgegroeid tot een volwassen gezonde hond.
En daarnaast geeft die mij zoveel kracht om door te blijven gaan.