Dit is misschien wel mijn laatste blog.
En helaas kom ik in de categorie terecht met geen happy end.
Velen mensen hebben mijn blog gevolgd of gevonden via google.
Jarenlang heb ik lief en leed rondom mijn kinderwens gedeeld en uiteraard had ik niets liever gewild dan een mooi eind geschreven. Maar helaas, mijn droom mijn grootste wens eindigd heel bruut. Een einde die ik zelf ook nooit in gecalculeerd had.
Op dit moment lig ik in scheiding wat al pijnlijk genoeg is, maar daar komt bij kijken dat bij het einde van de relatie de cryo vernietigd word. Zo staat het in het contract en kan ik helaas niks tegen beginnen.
Mijn 13e embryo en mijn laatste embryo zal zeer binnenkort vernietigd worden en dan is het definitief afgelopen.
Maar voor mezelf is al een aantal weken duidelijk dat ik definitief kinderloos zal blijven.
Mijn emoties zijn alle kanten opgeslingerd en heb letterlijk geschreeuwd van emotionele pijn.
Het gevoel dat het bij mij los maakte toen ik de brief ontving en het contract nog eens doorlas is niet in woorden te omschrijven.
Je gaat er niet van uit dat het zo zal eindigen.
Vanaf 2008 is mijn kinderwens actief geworden en vanaf 2009 zit ik "met pauzes" in de medische molen, maar pauzes houd alleen in dat er even geen gerommel aan het lijf plaats vind, maar geestelijk ben je er dagelijks mee bezig.
Inmiddels is het 2017 en dus al 9 jaar een actieve kinderwens en daar komt nu op een bepaalde manier een eind aan.
Mijn kinderwens zal altijd blijven bestaan, maar het actief hopen en ermee bezig zijn in de hoop dat deze wens vervuld word zal er niet meer zijn.
Vele mensen snappen helaas de medische molen nog steeds niet of kennen mijn verhaal niet geheel.
Zeggen dat ik nog een leuke vent tegen kan komen, ik opnieuw die molen in kan of het toch wel ineens gebeurd.
Dus voor een laatste keer leg ik uit waarom het voor mij het einde is.
Op een natuurlijke manier zal het nooit gebeuren. Door mijn endometriose slik in de pil non stop door, zonder de pil in de pijn niet houden en hoeveel ik ook over heb voor mijn wens, deze pijn is zo afschuwelijk dat ik dat niet op kan brengen.
Opnieuw de medische molen in zal ik ook nooit meer doen.
Het heeft me verscheurd, het heeft me mijn lichamelijke privacy afgenomen, het heeft me onzeker gemaakt en op bepaalde vlakken heeft het me lichaam doen haten.
Daarnaast kan ik zeggen dat ik alles maar dan ook alles eraan gedaan heb om mama te mogen worden, en in mijn hart ben ik mama, niemand kan mij dat gevoel afnemen maar helaas kan ook niemand het verdriet wegnemen.
Een ander zal ik nooit aanmoedigen om dit traject in te stappen maar ik snap als geen ander dat een wens zo groot en sterk is dat je er alles aan doet, dat heb ik zelf tenslotte ook gedaan.
Hoe dan ook, het is voorbij.
12 embryo's hebben een eerlijke kans gehad. 3x mocht ik zwanger zijn, maar ook 3x werden dat mijn mooie vlindertjes.
De laatste zal op een oneerlijke manier van me afgenomen worden en daarin zal ik zelf een weg moeten vinden om dat te verwerken.
In de afgelopen 9 jaar heb ik ook mezelf leren kennen, ik weet dat ik een sterke vrouw ben en die tegenslagen weer te boven komt. Ik weet dat ik verdriet een plek kan geven en moed zal vinden om door te gaan. En ook dit keer met een definitief eind weet ik dat ik daartoe weer in staat zal zijn.
Ik zal een andere toekomst tegemoed gaan, eentje met een lach en een traan, maar de kennis die ik geleerd heb over mijzelf en andere en de groei in mezelf neemt niemand me af en zal voor de toekomst alleen maar positiviteit brengen.
Mijn weg zal ik vinden.
En ik hoop van harte dat al mijn lotgenootjes die me volgen of me vinden via welke wegen dan ook dat het slotverhaal zoveel positiever zal eindigen dan de mijne.
Daarnaast wil ik iedereen bedanken die me door moeilijke tijden hebben gesleurd, me aan hebben gehoord, me een oor hebben gegeven om te luisteren of een schouder hebben gegeven om op te huilen.
Zonder jullie had ik waarschijnlijk bij de pakken neer gaan zitten en nooit gevochten voor wat ik kon en graag wilde.
What doesn't kill you makes me stronger, en zo is het ook echt.
Alles is een leer geweest en zal voor mijn toekomst alleen maar positief werken en mij een nog sterkere vrouw maken dat ik vandaag de dag ben!
En helaas kom ik in de categorie terecht met geen happy end.
Velen mensen hebben mijn blog gevolgd of gevonden via google.
Jarenlang heb ik lief en leed rondom mijn kinderwens gedeeld en uiteraard had ik niets liever gewild dan een mooi eind geschreven. Maar helaas, mijn droom mijn grootste wens eindigd heel bruut. Een einde die ik zelf ook nooit in gecalculeerd had.
Op dit moment lig ik in scheiding wat al pijnlijk genoeg is, maar daar komt bij kijken dat bij het einde van de relatie de cryo vernietigd word. Zo staat het in het contract en kan ik helaas niks tegen beginnen.
Mijn 13e embryo en mijn laatste embryo zal zeer binnenkort vernietigd worden en dan is het definitief afgelopen.
Maar voor mezelf is al een aantal weken duidelijk dat ik definitief kinderloos zal blijven.
Mijn emoties zijn alle kanten opgeslingerd en heb letterlijk geschreeuwd van emotionele pijn.
Het gevoel dat het bij mij los maakte toen ik de brief ontving en het contract nog eens doorlas is niet in woorden te omschrijven.
Je gaat er niet van uit dat het zo zal eindigen.
Vanaf 2008 is mijn kinderwens actief geworden en vanaf 2009 zit ik "met pauzes" in de medische molen, maar pauzes houd alleen in dat er even geen gerommel aan het lijf plaats vind, maar geestelijk ben je er dagelijks mee bezig.
Inmiddels is het 2017 en dus al 9 jaar een actieve kinderwens en daar komt nu op een bepaalde manier een eind aan.
Mijn kinderwens zal altijd blijven bestaan, maar het actief hopen en ermee bezig zijn in de hoop dat deze wens vervuld word zal er niet meer zijn.
Vele mensen snappen helaas de medische molen nog steeds niet of kennen mijn verhaal niet geheel.
Zeggen dat ik nog een leuke vent tegen kan komen, ik opnieuw die molen in kan of het toch wel ineens gebeurd.
Dus voor een laatste keer leg ik uit waarom het voor mij het einde is.
Op een natuurlijke manier zal het nooit gebeuren. Door mijn endometriose slik in de pil non stop door, zonder de pil in de pijn niet houden en hoeveel ik ook over heb voor mijn wens, deze pijn is zo afschuwelijk dat ik dat niet op kan brengen.
Opnieuw de medische molen in zal ik ook nooit meer doen.
Het heeft me verscheurd, het heeft me mijn lichamelijke privacy afgenomen, het heeft me onzeker gemaakt en op bepaalde vlakken heeft het me lichaam doen haten.
Daarnaast kan ik zeggen dat ik alles maar dan ook alles eraan gedaan heb om mama te mogen worden, en in mijn hart ben ik mama, niemand kan mij dat gevoel afnemen maar helaas kan ook niemand het verdriet wegnemen.
Een ander zal ik nooit aanmoedigen om dit traject in te stappen maar ik snap als geen ander dat een wens zo groot en sterk is dat je er alles aan doet, dat heb ik zelf tenslotte ook gedaan.
Hoe dan ook, het is voorbij.
12 embryo's hebben een eerlijke kans gehad. 3x mocht ik zwanger zijn, maar ook 3x werden dat mijn mooie vlindertjes.
De laatste zal op een oneerlijke manier van me afgenomen worden en daarin zal ik zelf een weg moeten vinden om dat te verwerken.
In de afgelopen 9 jaar heb ik ook mezelf leren kennen, ik weet dat ik een sterke vrouw ben en die tegenslagen weer te boven komt. Ik weet dat ik verdriet een plek kan geven en moed zal vinden om door te gaan. En ook dit keer met een definitief eind weet ik dat ik daartoe weer in staat zal zijn.
Ik zal een andere toekomst tegemoed gaan, eentje met een lach en een traan, maar de kennis die ik geleerd heb over mijzelf en andere en de groei in mezelf neemt niemand me af en zal voor de toekomst alleen maar positiviteit brengen.
Mijn weg zal ik vinden.
En ik hoop van harte dat al mijn lotgenootjes die me volgen of me vinden via welke wegen dan ook dat het slotverhaal zoveel positiever zal eindigen dan de mijne.
Daarnaast wil ik iedereen bedanken die me door moeilijke tijden hebben gesleurd, me aan hebben gehoord, me een oor hebben gegeven om te luisteren of een schouder hebben gegeven om op te huilen.
Zonder jullie had ik waarschijnlijk bij de pakken neer gaan zitten en nooit gevochten voor wat ik kon en graag wilde.
What doesn't kill you makes me stronger, en zo is het ook echt.
Alles is een leer geweest en zal voor mijn toekomst alleen maar positief werken en mij een nog sterkere vrouw maken dat ik vandaag de dag ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten