maandag 15 september 2014

Je hoort er niet meer bij

De maatschappij heeft een plaatje in zijn hoofd waarin iedereen een stuk van zichzelf in ziet.
Ik zag dat stuk ook, alleen kwam dat stuk niet uit.

Als je niet aan dat plaatje voldoet dan hoor je er gewoon niet meer bij in de maatschappij.

Klinkt heel hard maar het is gewoon zo, zo ervaar ik het.

Ik ben een gelukkig huisvrouw die zielsveel van haar man houd en anders om idem dito, maar diep van binnen zijn we verscheurd van verdriet.
Het verdriet dat wij meedragen weet iedereen maar toch voelen we ons zo alleen.
We voldoen niet aan het plaatje wat mensen verwachten te zien, een gezinnetje mist.

Zowel door de maatschappij als door de staat etc etc voelen wij ons genegeerd en aan de kant geduwd.
Het gevoel wat ik voel kan ik niet eens uitleggen, maar voel me gewoon in vele situaties niet meer op mijn gemak.

Het verdriet dat ik dagelijks draag van dat zo gewenste kindje is al ondragelijk maar het gevoel dat anderen mij geven komt daar bovenop.

Het word tijd dat de maatschappij zijn ogen opent en ze niet sluit voor mensen zoals wij.
We mogen dan wel geen gezin stichten van moeder natuur maar we zijn geen monsters.
Praat erover met de mensen die je kent, steun ze en zeg dat niet alleen maar doe dat ook daadwerkelijk.

Wij houden rekening met onze uitingen en verbergen onze gevoelens, maar dat zou niet mogen, wij zouden moeten kunnen zeggen hoe wij ons voelen in situaties zonder oordelen te krijgen.

Ik ben de maatschappij zat dus we staan quite.
Kunnen we nu dan overnieuw beginnen? 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten