Vandaag ben ik alweer een week thuis met langzame positieve vooruitgang.
De eerste dag thuis lag ik nog de hele dag te slapen terwijl ik nu alleen 's middags nog maar bijtank.
Daarin tegen heeft het me niet mee gezeten.
Dinsdag begon ik met spugen en hield ik niks binnen. Ook me pijnstilling niet met als gevolg een hoop pijn.
Ze hadden me geen maagbeschermers gegeven bij de diclofenac en dat kreeg ik dus gratis en voor niets erbij.
Het duurde 2 dagen voordat een paracetamol er weer in wilde en ik was helemaal gebroken door de slapeloze nachten.
Met de maag ging het dus eindelijk weer beter maar inmiddels lekte de wond bij me navel al 2 avonden.
Donderdag avond besloot ik zelfstandig de pleister te verwijderen en te verschonen maar tot mijn schrik lekte ik niet alleen vocht maar ook pus en waren de randen vurig.
Ik belde direct de huisartsenpost maar aangezien ik geen koorts had had het geen haast en moest ik de volgende dag maar naar de huisarts gaan.
Zo gezegd zo gedaan en ja de wond was ontstoken en dus kreeg ik een zalf mee.
Dagelijks de wond spoelen, schoonmaken, drogen, insmeren en weer inpakken.
We blijven lekker bezig zeg maar.
Me darmen hebben ook nog altijd geen zin om full time te werken en de medicijnen die ik daarvoor gekregen heb krijg ik slecht weg en lijken ook slecht uit te slaan.
Ik eet weinig dat is voor de kilo's misschien positief maar omdat me lichaam aan het herstellen is mis ik de energie.
Me blaas is ook lekker geïrriteerd, kan voelen dat ze daar ook geopereerd hebben en voel me af en toe net een oud wijf. Kan heel slecht me plas ophouden. Hoop dat dat verdwijnt en anders gaat ik dat zeker aankaarten.
Inmiddels in me lijf aardig verknald.
De snel groeiende buik tijdens de hormonen hebben hun sporen al nagelaten en me oude laproscopie verdiend ook geen schoonheidsprijs. Nu met de ontstoken wond lijkt het erop dat me navel nog lelijker word en me lichaam is nu officieel niet meer bikiniwaardig.
Waar ik voorheen letterlijk schijt had aan mijn kilootjes en lovehandels walg ik nu van mezelf als ik in de spiegel kijk.
Ook hakt gewoon al die jaren strijden er nu langzaam goed in.
Ik lig heel de dag een beetje te liggen en dus kan je veel nadenken.
Veel vragen komen omhoog, maar ook boosheid.
Waarom hebben ze in 2009 niet gelijk gezegd dat er endometriose was gevonden. Het staat in het operatiedossier. We hadden dan misschien meer kans gehad of een andere weg in kunnen slaan.
De boosheid overheerst nu het meest.
Ik probeer dat niet de overhand te laten nemen. Eerst herstellen en dan zien we verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten