Ik blog al een hele tijd en in principe is dit 1 lange blog waarin al mijn vlotjes verwerkt zijn.
Na de operatie is er zoveel gaan spelen in mijn hoofd dat ik een verwerkins manier vond.
Voor mij is dat alles nog eens afgaan en opschrijven wat we allemaal mee gemaakt hebben.
Hieronder dus het hele verhaal
Mijn man en ik zijn een stel sinds september 2007 en al heel gauw trok ik bij hem in.
In 2001/2002 hebben we zo jong als we nog waren verkering gehad dus ergens konden we elkaar al.
Waarom zouden we wachten als het goed voelde.
November 2007 verhuisde ik naar zijn huis en gingen er het beste van maken.
Beide met de instelling werkt het niet dan moet het zo zijn.
In december sprak manlief zijn kinderwens al uit en ondanks dat het snel ging allemaal voelde het heel goed en vertrouwd.
Ik vertelde hem dat ik erover na moest denken. Ik was immers nog maar 21 jaar. Op oudejaarsavond klokslag 00:00 vertelde ik hem dat ik de pil weg ging gooien en dat we samen een nieuw avontuur tegemoet zouden gaan.
Ik slikte de strip leeg en 11 januari 2008was de datum dat achteraf gezien ons hele leven zou veranderen.
Ik stapte er nuchter in maar merkte dat de eerste maand dat ik ongesteld werd toch meer met me deed.
Ik hoopte ook bij die groep mensen te horen die ook zwanger werden bij de eerste poging.
Helaas was dat niet zo en de daarop volgende maanden mocht het ook niet zo zijn.
De eerste tegenslag kwam in die zomer al.
Ik deed mee aan een gemeentelijk onderzoek naar chlamydia en die was positief. Een ware shock. Waar Had ik dat opgelopen? En wat had het aangericht?
De volgende dag zaten we bij de huisarts en kregen we beide medicijnen. Ik vertelde haar gelijk van onze kinderwens, maar ze wilde dat niet rechtstreeks onderzoeken en moesten over 6 maanden maar terug komen als het nog niet was gelukt.
Die 6 maanden duurde enorm lang en toen een zwangerschap uitbleef stapte we weer naar de huisarts.
Ze wilde eerst mijn man controleren.
Aangezien we nog niet samen bij een en dezelfde huisarts zaten brachten we een bezoekje aan zijn huisarts en hij kreeg de benodigde formulieren mee.
Het eerste gevulde potje kwam te laat aan en dus moest dat opnieuw gebeuren.
We waren jong en hielden ons niet altijd aan de regel van 3 dagen geen gemeenschap dus na een aantal maanden werd het potje ingeleverd. In de zomer van 2009 uiteindelijk het resultaat. Slecht zaad en dus een doorverwijzing naar de gynaecoloog.
Hoe het zaad er exact aan toe was wisten we niet. Op het formulier stond het omschreven in 4 categorieën en met behulp van dokter google wisten we dat het ook echt niet goed was. Meer als 70% was niet levend, misvormd of zwom in rondjes.
Ik had inmiddels ook al enorme pijnen in me schouder sinds ik was gestopt met de pil en de menstruatie was maandelijks een hel.
De pijn in me schouder begon een maand nadat ik was gestopt met de pil.
Op dat moment deed ik best wel lichamelijk zwaar werk dus ik gooide het op een spier verrekt of iets dergelijks.
Ik legde geen link tussen de pijn en mijn cyclus, dat had ik ook totaal niet in de gaten. Ik was naar de huisarts gegaan voor de aanhoudende pijn en werd door verwezen naar een fysiotherapeut. Dit was zonder succes en de huisarts ging tramadol voorschrijven en ik kreeg een verwijzing voor een orthopeed.
Inmiddels was daar de afspraak voor de gynaecoloog en mocht gelijk in de beugels voor een echo. Dat zag er allemaal goed uit en dus wilde ze bloed prikken bij beide en nogmaals mijn mans zaad onderzoeken.
Mijn en zijn bloed was in orde maar het zaad was nog altijd teleurstellend.
Ze wilde een laproscopie doen en die vond 4 dagen later al plaats. Het ging allemaal zo snel we waren letterlijk in een rollercoaster beland. De Uitslag was goed, eileiders waren toegankelijk en alles zag er netjes uit. De chlamydia had geen sporen achter gelaten en dus stelde ze iui voor.
Oktober 2009 zou de eerste inseminatie zijn, maar ik had een vervroegde eisprong gehad en dus moesten we een maand overslaan. Wat een impact had dat op ons.
De maand daarop exact hetzelfde weer een vervroegde eisprong ondanks dagelijkse echo's. Ze kwamen erachter dat mijn follikel al sprong bij 16 mm.
We lieten ons niet kisten en hadden goede afleiding.
Op 19 november 2009 gaven we elkaar het ja-woord.
Kort na het trouwen diende de menstruatie aan en dus gingen we verder voor de iui.
3x was scheepsrecht en de eerste iui was een feit. Ze zeiden dat het topzaad was, maar de poging mislukte en zo de tweede ook.
In het nieuwe jaar vond ik een nieuwe baan dus nam een time out. Even geen ziekenhuis en hormonen, maar gewoon ik die zich 100% voor haar nieuwe baan wilde inzetten.
Februari 2010 bleek in zwanger te zijn, spontaan. De wereld kon niet meer stuk maar ik verloor het die zelfde week nog.
Ik liet me nog altijd niet kisten. Ik had intens verdriet ervan maar hield ook hoop.
Ik wilde niet stilzitten dus in april gingen we er weer voor.
Pregnyl was gezet en het zaad was ingeleverd, maar bij aankomst in het ziekenhuis bleek er na het wassen geen zaad te zijn en we werden door verwezen naar een ander ziekenhuis voor ivf.
Ik snapte er niks van, er was gezegd dat bij de vorige 2 inseminaties zijn zaad goed was, waarop de dienstdoende gynaecoloog gelijk zei. Goed? Nee hoor het zaad van uw man was toen ook al beneden peil.
Een ware klap. Er was tegen ons gelogen.
Hoe konden ze dat nooit eerlijk gezegd hebben? We snapte er niks van, maar we moesten onze kracht sparen voor wat komen ging en hielden hoop.
Inmiddels had ik voor de pijn in me schouder ook niet stil gezeten.
Orthopeed had niks gevonden en werd naar huis gestuurd met zware pijnstilling die niet werkte.
Ik was weer naar de huisarts gestapt en werd verwezen naar mensendieck en een neuroloog.
De neuroloog concludeerde dat alles goed was en verwees me weer naar de orthopeed. Mensendieck concludeerde dat ik hypermobiel was en dat er een lichte vergroeiing zat in mijn ruggengraat maar dat er verder niks aan de hand was. Niks stonden verband met de hevige pijn in me schouder Ik stond dus eigenlijk altijd nog met lege handen.
De neuroloog liet een foto maken van mijn schouder, maar daar kwam niks uit.
De pijn bleef en ik bleef naar de huisarts gaan totdat de huisarts zei dat het tussen me oren zat. En uitgeluld ben je.
Ik ging het maar geloven en storte me op onze kinderwens.
We hadden de intake gehad in het nieuwe ziekenhuis en dat voelde goed maar het tweede bezoekje was compleet anders. We voelde ons een nummer en besloten zelfstandig een ander ziekenhuis te zoeken.
Die vonden we een endje rijden van huis vandaan maar een kliniek waar alleen fertiliteitsbehandelingen werden uitgevoerd.
Ik moest me dossier uit het oude ziekenhuis opvragen en die kreeg ik dus in handen en kon ik eindelijk zelf inkijken.
Er stond dat er tijdens de operatie een spot endometriose was gezien, maar dat dit geen aandacht verdiende.
Ik wist toen nog helemaal niet wat endometriose was en sloeg eigenlijk het dossier weer dicht.
De nieuwe kliniek sprak er ook niet over en eigenlijk ging we terug naar waar we voor kwamen.
De gynaecoloog stelde voor om mijn mans zaad opnieuw te controleren, maar vertelde er wel bij dat als het zaad voldoende was dat hij dit graag voor inseminatie wilde gebruiken ipv weg gooien en daar gingen wij uiteraard volmondig mee accoord.
Het zaad bleek voldoende te zijn en een 4e en zelfs 5e inseminatie was een feit.
Helaas beide zonder zwangerschap en we hadden geen hoop meer in iui.
Eerder was al gezegd dat er altijd mochten aangeven als we een andere wending wilden en dat deden we dus.
We gaven aan dat we geen hoop meer hadden bij iui en dat er graag wilde starten met de volgende stap. Icsi!
We zaten letterlijk in een rollercoaster.
Eirijping ging aardig en had 10 follikels.
Oktober 2010 hadden we onze eerste punctie. 11 eicellen waarvan uiteindelijk 5 goed bevrucht en gedeeld. 1 terug geplaatst en de rest in de diepvries. Poging mislukte.
We waren kort teneergeslagen. Beide waren we er zo van overtuigd dat icsi onze droom in vervulling zou laten gaan. Verschillende testen had immers uitgewezen dat mijn lichaam niks mankeerde voor het tegen houden van een zwangerschap en dat de bevruchting alleen een handje nodig had omdat zijn zwemmers het niet redde tot aan de finisch.
Januari 2011 een cryo terugplaatsing van 2 stuks. Zwanger!
Heel bizar want 5 dagen na de terugplaatsing werd ik ongesteld en niet te zuinig ook.
Zoals altijd zijn mijn menstruaties hels met enorme buikpijn dat ik niet veel meer kan dan in foetus houding liggen en veel huilen.
Na 2 weken ging ik toch Testen uit het niets en zonder reden en deze bleek positief te zijn. We snapte er niks van.
De volgende dag belde ik het ziekenhuis en de dag daarop mochten we langskomen. maar op de echo niks te zien. Volgens die gynaecoloog loog te test. Hij zag al nieuwe eirijping en dus stelde hij een nieuwe terugplaatsing voor. Ik was totaal overdonderd en mijn man ook en gingen weg.
In de auto brak ik en mijn man ook.
De volgende ochtend belde ik mijn huisarts en die wilde dat ik een bloedtest liet doen. Die middag nog kreeg ik de uitslag en de assistente zei: gefeliciteerd u bent zwanger! Moest ik nou blij zijn of niet, ik wist het niet meer.
Die middag belde mijn man boos de kliniek op en die wilde ons de volgende dag zien. We hadden een andere arts en deed wederom een echo waarop niks te zien was. Hij deed een urinetest die positief was. Hij nam het woord miskraam al in zijn mond en in overleg lieten we nog een bloedtest doen.
De uitslag liet een weekend op zich wachten. De gynaecoloog belde me 's middags op en het hcg was gedaald.
Sorry mevrouw maar u heeft een miskraam gehad.
Ik was gesloopt, maar ergens ook opgelucht. Eindelijk werd het uitgesproken, we waren zwanger alleen mocht het niet zo zijn.
Het ergste vond ik nog wel de reactie van de eerste gynaecoloog die een echo deed.
Een ware hel vanwege de manier waarop we behandeld waren. Me man raakte in een buren out en we stopte met de kinderwens.
Het ging zo slecht met me man dat hij aan de antidepressiva moest en wekelijks naar een psycholoog ging.
Mijn eigen gezondheid speelde ook parte.
Ik liep inmiddels al een jaar of 2 met een loopoor maar mijn huisarts zei dat er niks aan de hand was.
Een week voor de terugplaatsing kreeg ik een zware oorontsteking die niet te harde was. Dagelijks zat ik bij de huisarts of bij de huisartsenpost.
Na 3 helse nachten kreeg ik eindelijk de juiste druppels en een verwijzing voor de kno arts.
De oorontsteking was optijd voorbij waardoor die terugplaatsing toen dor kon gaan.
2 weken na die miskraam mocht ik langskomen bij de kno.
Me oor zat vol met ontstekingen en hij besloot een ct scan te maken en tot die tijd druppels voor te schrijven.
Met die druppels mocht ik niet zwanger raken dus ons kinderwens stond stil. Dit was voor ons op dat moment geen probleem aangezien me man ook nog altijd in strijd was met zichzelf.
In april 2011 had ik de ct scan en de uitslag en er bleek een soort van hematoom oftewel tumor te groeien.
Een goed aardige tumor die toch met spoed weg gehaald moest worden.
Het is een blijvend groeiend iets wat uiteindelijk voor hersenvliesontsteking kan zorgen wat ook zijn gevolgen weer heeft.
Ik werd op de lijst gezet en het was wachten op de oproep.
In juni 2011 kreeg ik te horen dat ik mijn baan kwijt raakte. Een ware mokerslag aangezien ik daar helemaal op me plek was en voelde me best teneer geslagen.
Inmiddels had ik ook de oproep van het ziekenhuis gehad en de tweede week van juli zou ik geopereerd worden.
Ik had dus gelijk afleiding wat betreft het werkloos worden en storte me op de komende operatie.
Met mijn man ging het inmiddels beter. Hij kreeg emdr therapie en verwerkte eindelijk dingen die hij jaren met zich mee had gedragen.
Zijn broer is in 1996 verongelukt en door de miskraam in februari is dat allemaal terug gekomen omhoog.
Waar hij eerst nooit over zijn broer wilde vertellen sprak hij nu 100 uit en leerde ik mijn zwager alsnog kennen.
De maand van de operatie was aangebroken.
Ik was totaal niet zenuwachtig en kwam dus ook heel rustig weer terug uit de ok.
Ze Hadden een hoop verwijderd.
De hematoom was groter en zat dieper dan ze dachten. Ik ben sommige onderdelen van mijn gehoor kwijt maar ik was eindelijk van de pijn af.
Ik herstelde snel, maar het oor heelde niet juist.
Ik bleef last houden van een loopoor.
In de weken dat ik thuis zat had ik ook niet stil gezeten betreft de pijn in me schouder.
Ik had het idee dat er een patroon in zat en besloot alles op te gaan schrijven.
Er zat inderdaad een patroon in. Elke maand werd de pijn erger rond de eisprong en de menstruatie.
Er ging geen belletje rinkelen en liet het rusten.
Het was inmiddels septemer 2011 en we besloten weer een terugplaatsing te doen. Ik kan er weinig woorden aan vuil maken of er een lang en dramatisch verhaal van maken maar Deze mislukte en me cryo's waren op.
Icsi 2 werd een feit en na lang hormonen te hebben gespoten werd er in december een punctie gedaan en een terugplaatsing.
Dit keer waren er 4 bevruchtingen.
Met kerst op me verjaardag (26-12) kwam ik erachter dat ik zwanger was. We waren door het dolle heen maar hielden het stil gezien de eerdere miskramen. En alsof we het aan zagen komen.
28-12 was ik aan het werk.
Ik had me baan weer terug waar ze altijd zo medelevend waren.
Ik ging naar de wc en spotte bloed. Ik was in paniek en de teamleider die op dat moment aan het werk was vertelde ik het verhaal.
Ik mocht naar huis en daar brak ik helemaal.
Het bloede stopte niet en huilend belde ik naar mijn werk dat ik de volgende dag niet zou komen.
Ze was het daar niet mee eens en ik moest werk en privé maar gescheiden houden. Ik was in shock maar ben niet gaan werken.
Me man en ik waren er kapot van en de feestdagen zouden voor ons nooit meer hetzelfde zijn.
In het nieuwe jaar krabbelde we beide weer op.
We hadden wederom een pauze ingelast.
Uiteraard was de pijn in me schouder nog altijd niet opgelost en dus ging ik met wat ik wist op dat moment het internet op. Ik vond iets over endometriose aan het middenrif. Ik sloeg de website op, maar doordat ik geen pijn had een tijdje was ik er niet verder mee gegaan.
Hoe mijn werk had gereageerd op mijn miskraam had er wel ingehakt.
Ik snap dat het werk doorgaat, maar zo reageren had niet gehoeven.
Ze kennen immers het hele verhaal en leefde altijd zo mee.
In maart 2012 hakte ik de knoop door.
Ik nam ontslag en in april had ik mijn laatste werkdag.
Iets waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van heb gehad. Er kwam rust terug in me hoofd.
In april 2012 wilde we weer starten met onze kinderwens. We hadden nog een paar maar ivm de mogelijke wijzigingen in de verzekering deden we in april 2012 onze laatste icsi in overleg met de kliniek. 3 bevruchtingen maar en er werden er 2 terug geplaatst. Wederom mislukte deze.
In aug/sep 2012 gingen we niet voor een terugplaatsing in een natuurlijke cyclus maar in een gestimuleerde cyclus.
Door het slikken van estradiol en het inbrengen van utrogestan werd de pijn in me schouder zo erg dat het niet meer dragelijk was.
De cryo terugplaatsing mislukte en die daarop cancelde ik.
Ik kon niet meer omgaan met de pijn en het vrat me energie.
Van de huisarts kreeg ik lyrica voorgeschreven en die werkte maar om de 2 maanden moest de dosis verhoogd worden.
In mei stapte ik voor de eerste keer met me bevindingen over endometriose naar de huisarts. Onze eigen huisarts zat niet en de vervanger verklaarde me voor gek. Endometriose kan niet voorkomen op het middenrif dus hij wilde me verwijzen naar een orthopeed. Ondanks dat ik aansf dat ik daar al 2x geweest was hield hij voet bij stuk.
Het weekend ging voorbij en was superkwaad. Me gevoel zei dat ik wel eens gelijk kon hebben dus ik besloot 's maandags de huisarts te bellen.
Ik kreeg mijn eigen huisarts aan de telefoon en legde het uit en hij ging gelijk akkoord. Ik kreeg een verwijsbrief voor de gynaecoloog gespecialiseerd in endometriose.
In juli had ik een eerste afspraak en er werd een echo gemaakt.
Op de echo was niks te zien, maar omdat ze me verkeerd hadden ingepland zat ik niet bij de arts die gespecialiseerd was en dus werd er een herhaal afspraak gemaakt.
Begin augustus zat ik weer op het spreekuur en ik werd aangehoord en kreeg de bevestiging dat er in het operatie dossier stond dat er inderdaad endometriose was gezien.
Ik wist het. Waarom geloofde ik mezelf toch niet?
Ze besloot dat er een mri gemaakt zou worden van de buik.
In augustus kreeg ik een mri waarop te zien was dat er aan me baarmoeder endometriose zat.
Ze stelde voor om een laproscopie te doen om te kijken of er nog meer zat en of het ook aan me middenrif zat aangezien die niet op de mri stond en dus werd ik op de wachtlijst gezet.
Op 11 oktober was het zover. De laproscopie zou gaan plaatsvinden.
Toen ik eenmaal terug was op zaal kwam de gynaecoloog lang.
Er werd meer endometriose gevonden aan me middenrif, op me blaas, achter me linker eierstok en dus aan me baarmoeder.
Ze hebben alles kunnen wegbranden en inmiddels zit ik aan de pil wat ervoor zorg dat het niet terug kan groeien.
Sinds ik aan de pil zit heb ik geen pijn meer.
Ondanks dat die pil zo tegenstrijdig is is het ook een verlossing voor mezelf.
Geen pijn betekend een ander leven voor mij en toch ook rust betreft onze kinderwens.
De maandelijkse hoop is er niet meer wat rust geeft hoe tegenstrijdig ook.
Beide weten we dat het zaad van me man zo slecht is dat een natuurlijke zwangerschap er niet in zit, maar die valse hoop was er altijd.
Dus letterlijk en figuurlijk rust nu.
Wat betreft de endometriose: Dit was dus in 2009 al gezien maar is ons verzwegen en we gingen een traject in die misschien ook anders had kunnen verlopen als we er toen al van hadden geweten. Een vraag waarop wij nooit antwoord zouden krijgen.
We hebben nog 2 ingevroren cryo's en als de tijd rijp is gaan we er voor.
Hoop hebben we inmiddels niet meer, maar we willen het wel afsluiten zoals het hoort.
Hoe en wat verder wat betreft de endometriose is voor mij ook nog een groot vraagteken.
28 november heb ik een afspraak bij de gynaecoloog ter controle en kunnen we alle vragen stellen die we nu hebben.
We weten wat ik heb waar mijn pijn en vermoeidheid vandaan kwam en wat er nu aan gedaan is, maar de toekomst is 1 groot blanco scherm nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten