Data die er toe deden

Dit is mijn 2e verhaal van de 3 die werd gepubliceerd in het freya magazine.

Elke maand dat er geen behandelingen waren, had ik hoop. Hoop dat dit de maand zou zijn waarin het gewoon spontaan zou gebeuren. De zwangerschap waar ik zo naar verlangde. Dat ik de verhalen die iedereen ons vertelde zou kunnen bevestigen en dat het dus wel zou gaan lukken, als we het maar los zouden laten. Natuurlijk liet ik het niet los, ik vertelde dat wel tegen mezelf, maar dan kwam ook dat stemmetje weer wanneer de test weer negatief was. Natuurlijk liet ik het niet los. Ik bevond me niet voor niets in een medisch traject. Hoe had ik zo naïef kunnen zijn en kunnen denken dat het die maand wel zo zou zijn? De maand eindigde weer met waterlanders en weer daalde ik verder af in die kuil waar ik juist uit naar boven aan het klimmen was.

Toch deed ik dit mezelf elke maand weer aan. Hoe dom kon ik zijn. De laatste keer dat ik hoop had, had te maken met bijzondere data. Deze konden geen toeval zijn, vond ik. Het was te bijzonder.

April vorig jaar. De punctie was een feit en het was wachten of er bevruchtingen hadden plaatsgevonden en wanneer de eventuele terugplaatsingen zou zijn. Een paar dagen later werden er twee prachtige blastocystes teruggeplaatst en om het allemaal benoembaar te maken, kregen deze de namen Jut en Jul. Zo werd het voor ons iets tastbaars en tegenover vrienden, kennissen en familie klonk dit allemaal wat luchtiger. We konden er zelfs om lachen.

Specifieke data hielden we altijd voor onszelf. We wisten dat we 6 mei 2012 mochten gaan testen maar het drong niet tot ons door. Op een avond lag ik in bed (tijdens de eerste wachtweek) en ik kon me niet langer bedwingen. Ik pakte mijn smartphone en bezocht de website van freya, om te zien wat de uitgerekende datum zou zijn. 11 januari 2013. De rillingen liepen over mijn lijf. Dit kon niet waar zijn. De volgende ochtend vertelde ik dit aan mijn man. 11 januari 2013 is de datum dat ik 5 jaar geleden de pil weggooide en dus de datum dat wij graag een gezin wilde starten.
Manlief antwoordde met het feit dat de testdatum ook iets was om kippenvel van te krijgen. 6 mei is namelijk de sterfdatum van zijn broer, 16 jaar geleden. Geen moment heb ik hierbij stil gestaan. Elk jaar komen die data weer terug en nu had ik daar niet aan had gedacht, voelde ik mij daar schuldig over. De spanning van de wachtbekken had mij dat gewoon niet doen beseffen. Hoe is dit mogelijk, die data. Twee data die naast je huwelijksdatum (en andere zeer bijzondere dagen) ook in je geheugen gegrift staan. Dit kon geen toeval zijn en ik liet mij meeslepen en ging grenzen voorbij. Iets wat ik niet eerder deed. Dit moest gewoon zo zijn en ik wist zeker dat ik een tweede streep zou gaan zien op de zwangerschapstest van 6 mei. We zouden er dan direct mee naar het graf gaan van mijn mans broer en wilden de positieve test daar dan onder wat grond neerleggen. Zijn broer zou in mijn ogen de beschermengel zijn van Jut en Jul. Dit zo positieve gevoel kon niemand mij meer afpakken.

De testdatum was daar.
Eerste plasje, vijf minuten wachten en je hele positieve denken zou ik duigen vallen overeind blijven. In mijn geval stortte de kaartenhuis volledig in elkaar. Een dikke vette negatieve test. Juist op deze dag... Waarom op deze dag? De tranen waren niet meer te stoppen. De hele dag huilen vulde voor mijn gevoel een gigantisch meer. Vanaf dat moment was ik klaar met mijn naïviteit, denken en hopen. Ik wilde me niet meer vasthouden aan speciale dat, want ik begin te overdrijven. Toch kwam ik altijd wel uit op een datum. Was het niet op een verjaardag of een diploma dat ik op die datum behaalde, dan was het wel weer iets bijzonders zoals hierboven beschreven.

De daarop volgende terugplaatsing is het me gelukt er niet mee bezig te zijn. Niet gekeken naar de uitgerekende datum of andere speciale data. Het bracht me rust en ik kon relativeren.
Ook de wachtweken waren zwaar en achteraf denkend net zo zwaar, dus hoop hebben bij al die data destijds, maakte het echt niet dragelijker. Ook deze terugplaatsing eindigde uiteindelijk met een negatieve zwangerschapstest. En ook nu weer met een tranendal, maar ik merkte wel dat ik sneller opkrabbelde.

Ik heb data gedag gezegd, evenals mijn naïviteit. Ook bij de laatste pogingen wil ik dit gevoel vasthouden en de realiteit tegemoet gaan. Hopelijk eindigt het met een mooie lach, maar ik weet ook dat het kan eindigen met nog meer tranen. De hoop op een spontane zwangerschap heb ik niet meer en wil ik eigenlijk ook niet meer hebben. Ik wil weten waar ik aan toe ben en dat is dan ook nog de enigste vraag die ik heb. Komt er een datum in mijn geheugen bij vol geluk of komt er een datum bij die jaarlijks verdriet doet terugkeren? Ooit zal deze vraag worden beantwoord, maar de vraag is wanneer...