Als mogen moeten word

Dit in mijn 3e en laatste verhaal dat gepubliceerd werd in het het eerste magazine van freya van dit jaar.

Als je in de MMM (medische malle molen) staat, sta je er niet bij stil wat voor invloed dit op je seksuele relatie kan hebben. Ik had totaal niet door dat het een 'moeten' werd.

Steeds meer werd ik me ervan bewust dat, wanneer ik een rispend kreeg, het een verplicht 'elkaar verleiden wat uiteindelijke tot de daad leidt' werd. Ik was me er niet van bewust dat er geen liefde en passie meer was. Natuurlijk genoot ik van onze intimiteit, maar dit was niet hoe seks behoorde te zijn.

Naarmate we verder in het traject kwamen, en bij de IUI-behandelingen belanden, was de seksuele lust bij mij helemaal verdwenen. De eerste vijf à zeven dagen had je te maken met je menstruatie, dan is er bij ons geen sprake van de liefde bedrijven. Al snel volden echo na echo, waardoor mijn intieme delen niet meer van mij waren en ik geen interesse meer had ik seks.
Vlak voor de IUI kwam de gehele onthouding en na de inseminatie durfde ik niet.
In de maanden dat we pauze namen van het traject, kwam het er ook niet van. Ik was down en haatte mijn eigen lichaam. Seks linkte ik op dat moment te veel aan het proberen zwanger te raken. Waarom seks hebben als ik toch niet zwanger raak?

Nadat wij werden doorgestuurd voor ICSI, stopte het helemaal. Was het destijds nog eens in de twee maanden de liefde bedrijven, nu was het geheel verdwenen. Ik zocht antwoordden om het uit te leggen aan mijn man, maar dat draaide meestal uit op smoesjes. We maakten er geen ruzie om en mijn man hamerde ook zeker niet door, maar ik zag wel de wanhoop in zijn ogen. Ik was heel erg bang dat hij mij zou verlaten om het ergens anders te halen.

Dit benoemde ik dan ook vaam en hij vertelde op zijn beurt dat hij me nooit zou verlaten omdat er nu geen liefde werd bedreven. Toch bleef ik er enorm bang voor.

Sinds kort kunnen we er echt goed over praten en kan ik hem (en mezelf) ook antwoordden geven. Na alle hormooninjecties en echo's ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik herken mijn eigen lichaam niet meer en kan nog altijd niet omgaan met de verandering van mijn lijf. Het ene moment sta ik stijf van de hormonen en een maand later is mijn lichaam weer aan het afkicken van de hormonen. Door de wisselingen is het heel erg moeilijk om mijn lichaam opnieuw te leren kennen. Ik realiseer me maar al te goed dat seks meer is dan tijdens intiem genot een kind proberen te verwekken, uit die droom/nachtmerrie ben ik ontwaakt en ik weet maar al te goed dat de liefde bedrijven bij ons geen kinderen zal geven. We praten over mijn lichaam en mijn gevoel. Mijn man snapt maar al te goed dat er hij mij zoveel is veranderd en dag ik daarmee moet leren omgaan.

Mijn ooit zo intieme deel is niet meer alleen van ons, maar hebben we moeten delen met vele gynaecologen, zusters en Co-assistentes. Samen gaan we op zoek naar de list die ik in het begin van onze relatie had, en proberen zo mijn intieme deel weer van ons intieme deel te maken vruchtbaarheidstrajecten slecht zijn voor je seksuele relatie, kan ik alleen maar hard JA-knikkend beamen.