Zwangerschap onder lotgenoten

Dit is 1 van mij 3 verhalen die ik ingestuurd had naar Freya en die ook daadwerkelijk is geplaatst in het magazine.

Toen mijn man en ik in de zomer van 2009 naar een gynaecoloog werden doorverwezen, omdat een natuurlijke zwangerschap er bij ons niet in zat, begon ik meer op fora te lezen. Er startte een groepje met ieder zijn eigen verhaal. Alleenstaand met een kinderwens, graag nog een tweede of een derde, een eerste kindje, KID- behandelingen en mijn onderzoeksfase. We konden het online erg goed vinden en hielden elkaar op de hoogte. De eerste zwangeren kondigden zich aan en ik kon hier makkelijk mee omgaan. Ik was blij voor hen dat hen een behandeltraject bespaard was gebleven. We hielden een bij waarin we meetelden tijdens de zwangerschap van de een, maar ook in de cyclus van een ander.

Op het moment dat iemand bevallen was bleven ze mekkerden en maakten we onder de banner een nieuwe banner met foto's van de kleine, de leeftijd etc. Ik vond dit heerlijk om te doen.
Het lijstje met niet-zwangeren slonk al snel en voor ik het wist stond ik in 2010/2011 helemaal alleen bovenaan..

We grapten hier wel eens over, maar op dat moment deed het me niet zoveel. Pas op het moment dat de mama's zwanger werden van de volgende, of alweer bevallen waren, begon het pijn te doen. Tussen alle baby- en peuterverhalen door, stond ik alleen met mijn verhaal. "Het is weer niet gelukt", "doorverwezen voor icsi", etc.

Er brak een moment aan dat het fout liep op het forum. Een paar mensen waren tijden inactief gezet en het groepje werd verplaatst van 'zwanger worden meiden' naar 'mama zijn'. Dit was een pijnlijk moment voor mij. Niet alleen omdat het groepje uit elkaar viel door de blokkades, ook vond ik het zeer vervelend op 'mama zijn' voordat ik mijn bericht kon plaatsen. Een lieve medegebruiker van het forum, waar ik tot op de dag van vandaag nog contact mee heb, opende een Hyves pagina. We konden weer wat meer kletsen, maar het was niet meer zoals voorheen. Ik had het over hormonen spuiten, bloed prikken, echo's etc. en zij hadden het over poepluiers, eerste stapjes en dergelijke. Ik besloot uit de groep te stappen. Ik kon mijn spreekwoordelijke 'ei' er niet meer in kwijt en voelde me door velen niet gehoord. Ik nam afscheid en helaas is daar nooit echt op gereageerd.

Vanaf dat moment was ik er klaar mee, ik wilde niet langer mijn leed delen met andere, maar toch kriebelde het. Ik had onlangs Twitter ontdekt en vanaf het moment dat ik ICSI in mijn profiel plaatste kwam ik lotgenoten tegen. Richting mijn derde ICSI-poging maakte ik een privé account aan, 'icsigirl', en leerde zo nog meer lotgenoten kennen. Allemaal meiden en mannen die in een medische mallemolen zitten, IUI/IVF/ICSI of wat dan ook.
Doordat ik heel hun traject kan meelezen tot aan het moment van hun test kan ik het wel uitgillen als ze twitteren dat ze positief hebben getest. Natuurlijk steekt het op dat moment even, want ik wil zo graag diegene zijn die dit mag twitteren, maar omdat ik intens meelees en meeleef kan ik wel blij zijn voor deze persoon. Hun gebrabbel over het kind dat de eerste schopjes maakt in de buik, de eerste echo of wat dan ook, is voor mij vele malen anders dan bij een gewone zwangerschap.

En begrijp me niet verkeerd, voor iedereen die op de natuurlijke manier zwanger raakt ben ik oprecht blij dat het bespaard blijft wat ons niet bespaard is gebleven. Het voelt alleen anders bij lotgenoten, omdat iets wat zo ver weg leek ineens zo tastbaar wordt. Hun verhalen helpen me positief te blijven en hoop te houden.