Het intervieuw

enige tijd geleden hadden mijn man en ik gereageerd op een oproep.
een ervaringsdeskundige was op zoek naar koppels die in het medische circuit zitten of hebben gezeten.
ze willen een boek gaan schrijven over vruchtbaarheids problematiek waarin ervaringsdeskundige aan het woord zijn en de lezers zo een kijkje krijgen in het leven van de vruchtbaarheids problematiek.

al snel kregen we een mail terug en wilde ze graag me ons spreken en de eerste stap was een kort telefonische kennismaking.
ze stelde een paar korte vragen en na afloop de vraag of wij nog door wilde gaan met he intervieuw.
ze wilde graag met ons afspreken want ze vond dat we goed open praten en dat ze daar wel wat mee kon.
uiteraard wilde wij hiermee doorgaan en dus hebben wij door gegeven welke data's we niet konden en we zouden via de mail contact houden.

ongeveer 2 weken geleden kregen we een mail of we die en die datum konden. geen probleem en we keken ernaar uit.
toen het eenmaal zover was, was ik best gespannen. gezonde spannin vond ik het, maar toch ook wel eng.
niet eerder zijn we geintervieuwd en je wee niet wat je kan verwachten en wie er straks in jou vertrouwde omgeving zit.
om 11 uur stond de afspraak en stipt 11 uur was ze er ook.

eenmaal elkaar de hand gegeven en kennis gemaakt voelde het goed en vertrouwd.
ze vroeg oprecht hoe het met me ging en zeggen goed kwam er niet in, ze prikte zo door me heen. fijn dat mensen daardoor heenprikken.
het was geen intervieuw met pen en papier maar een recorder en gewoon praten.
we konden ons verhaal doen en over wat wij vertelden werden vragen gesteld.
het was fijn om onze verhaal te doen.

het gesprek duurde ruim een uur en we kletsen nog wat na.
ik ga natuurlijk niet teveel zeggen want anders is het niet spannend meer.
toen ze eenmaal vertrokken was kletsen manlief en ik nog wat na.
we hadden zo intens naar ons zelf en naar elkaar geluisterd dat er toch ook wel heb1 en andes los kwam.
het gesprek was een soort eye opener.
door de tips die wij gaven die wij hadden willen krijgen destijds gingen we nadenken.
het benadrukte nog eens dat enorme taboe dat heerst.
toen wij de medische molen instapten wist ik niks en vond weinig en nu de jaren voorbij gaan wordt er meer gesproken maar nog altijd best terug houdend. Alweer bijna 5 jaar geleden gooide we de pil weg en die jaren zijn voorbij gegaan in een roes.ik zou bijna zeggen dat we tijdens de medische molen de jaren hebben weg gegooid. Je leeft in een roes en het ging allemaal zo snel, genieten van dingen konden we bijna niet meer we waren zo intens bezig met onze kinderwens dat de rest er niet toe deed en dat hebben we echt beseft tijdens het gesprek. Onze kinderwens staat op nummer 1 en dat zal het ook echt wel blijven staan, maar ook genieten hoort. Dat gaan we dan ook echt doen en ik hoop dat de lezers straks het ook doen als ze aan het begin van hun traject staan. Je verliest jezelf anders te snel en het is zo moeilijk om verloren tijd in te halen.

we zijn er samen over uit dat we meer willen doen.
mensen helpen, intervieuws geven en of dat nou anoniem moe of met gezicht dat maakt ons niks uit. Ik praat er zoveel mogelijk over als mogelijk is.
we hebben niks om ons voor te schamen, het is realiteit wat bij veels te veel stellen voorkomt.