opstaan met angst

ik wist dat het eraan zat te komen maar ging er vanuit dat het weer ouderwets laat zou arriveren net zoals vorige maand.
niets was minder waar.
vanmorgen werd ik wakker en deed ik netjes me ochtendplasje en angst sloeg in me als een bom.
daar waren die rode duivels, die duivels die ik toch echt weer te laat had verwacht.

dit betekend dat we van start gaan.
vanaf morgen de pillen estradiol slikken en op naar een voor ons laatste terugplaatsing van 2 kanjers.
onze 2 wensen, onze droom, onze hopelijke gezinstoekomst.

uiteraard is er na deze terugplaatsing in de vriezer, maar een blasto en die verhalen zijn qua cryo's bijna nooit positief.

direct belde ik manlief om het nieuws te melden en dus dat we gaan starten.
ook appte ik met een lotgenote en die vroeg of ik met die angst in me lijf er wel klaar voor ben.
ik kon maar 1 duidelijk antwoord geven en dat is JA.
die angst zal elke maand bij die duivels me in de greep hebben en ik denk dat elke maand dat ik het uit ga stellen het alleen maar erger zal gaan worden.

ik wil antwoord en weten waar we aan toe zijn.
is dit het begin van iets moois of is dit het begin van het eind en een rouwverwerkings start.
we gaan het beleven de komende weken.
moren gaan de eerste pilletjes erin en bel ik naar de kliniek.
over een week zal de eerste echo plaatsvinden en hopelijk snel daarna een terugplaatsing.
ik ben hoopvol en ga er niet van uit dat de ontdooiing mis gaat.
alleen met dat hoopvolle in mijn hoofd kan ik de angst de baas zijn en zo deze weken doorkomen en dat zal vast gepaard gaan met een lach en een traan.