Mijn beste vriendin zou donderdag worden ingeleid. Wat vond ik dit fijn om te horen. Al vanaf het moment dat ze de grens van de 37 weken had bereikt, hikte ik erg aan tegen het moment dat ze mij een bericht zou sturen dat hun dochter geboren was. Ik wist dat het eraan zat te komen, maar toch gierden de zenuwen door mijn lijf. Hoe zou ik erop reageren? Wat zou het met me doen? Nu wist ik dat ze geboren zou gaan worden en kon ik me voorbereiden op dat moment. Het zou niet onverwachts komen en dat zorgde ervoor dat ik wat rust kreeg in mijn hoofd.
Donderdagochtend werd ik wakker en het eerste wat ik deed was mijn boeddha kaarsjes aansteken. Ze heeft het ook niet bepaald makkelijk gehad en dus wenste ik haar natuurlijk het beste toe. Ze is altijd zo bezig met mijn man en mij en betrekt ons op een fijne manier bij haar gezin. De hele dag vroeg ik mezelf af wanneer dat berichtje binnen zou komen, maar ik hield er ook rekening mee dat het wel drie dagen kon duren voordat ze geboren zou worden. Ik was er teveel mee bezig en kon de telefoon ook niet even weg leggen. Telkens keek ik erop om te zien of ze al wat gestuurd had. Ik probeerde afleiding tezoeken, maar dat ging moeizaam. Ik wist dat ze eerst haar familie op de hoogte zou brengen. Logisch, maar uiteraard was ik wel heel nieuwsgierig hoe het haar verging. Het liefst zou ik haar of haar vriend een bericht gestuurd hebben, maar ik wilde niet opdringerig zijn en wachtte het rustig af. ’s Avonds heb ik er zelf voor gekozen om toch maar mijn geluid uit te zetten en te gaan slapen.
Vrijdagochtend werd ik wakker en ontving ik het berichtje. Ze is geboren op 29-06-2012 om 00:14 en ze weegt 2760 gram en is 49cm klein. Ik was zo blij voor haar en direct opende ik mijn creatieve brein. Ik maakte met pailletten een kraamkrans met haar naam. De zondag erop sprak ik met mijn vriendin af om het volgende weekend op kraambezoek te gaan. Ze zou het zo inplannen dat er geen andere visite aanwezig zou zijn zodat wij de ruimte zouden hebben om te huilen van blijdschap voor haar, maar ook over ons verdriet. Dit hadden we in de weken daarvoor samen al besproken en ik vond het zo fijn dat ze daar begrip voor had en dat het voor ons op die manier prettiger zou zijn.
Geheel onverwachts stuurde ze een foto van haar. Ze had die foto speciaal voor mij gemaakt omdat ze het pakje aanhad dat ik halverwege haar zwangerschap had gekocht. Ik was al sinds de geboorte erg benieuwd en hoopte dat er een foto zou komen, maar durfde er niet om te vragen. Toen ik de foto zag, wilde ik er direct naartoe. Ik wilde de kleine knuffelen en vasthouden. Heel even mijn eigen wens opzij zetten en genieten van zo’n klein mensje. Tegelijkertijd was ik bang. Ben ik niet te impulsief? Kan ik het wel aan? Maar ik wist het zeker: ik wilde de kleine ontmoeten. Ik vroeg aan manlief of hij er misschien vanavond al heen wilde gaan. Ik vertelde hem dat er wel andere mensen waren, maar geen drukte. Ook voor hem is het een moeilijk moment en we moesten samen beslissen of we zouden gaan. Hij vroeg aan me of dit echt was wat ik wilde en of ik zeker wist dat ik het aankon. Ik kon hem hiervan overtuigen en hij kon mij overtuigen dat hij er ook geen probleem mee zou hebben. Zo besloten we om die avond nog op kraambezoek te gaan.
De heenreis ging er veel door me heen. Wat nou als ik in tranen schiet? Had ik beter toch niet een week moeten wachten zodat we echt alleen met hen zouden zijn? De mensen die daar aanwezig zijn weten niet van onze kinderwens af en ik zou me er ongemakkelijk bij voelen. Het idee dat er vragende gezichten naar me zouden staren of dat er vragen zouden komen maakte me onzeker.
Eenmaal daar aangekomen liep ik direct de woonkamer in zonder erbij na te denken. Daar zat haar schoonmoeder met de kleine om haar armen. Heel even raakte ik in paniek van binnen en besloot even naar de tuin te lopen waar de vader stond. Hij zag duidelijk aan me dat het even moeilijk was en maakten een doodgewoon praatje met me. Op het moment dat ik mezelf weer rustig voelde ging ik naar binnen en op dat moment gingen de schoonouders weg. Ze vroeg of ik haar wilde vasthouden. Ja natuurlijk! Dat moment is een herinnering voor altijd. Wat een mooi meisje en zo heerlijk rustig. Ze rook echt naar baby en was zo ienimini klein. Ik genoot en het liefst liet ik haar niet meer los. Mijn vriendin liet ons even alleen. Alsof ze het aanvoelde. Ze stelde geen vragen of wat dan ook, ze liet ons genieten van dat moment. De tijd die we alleen waren met haar kon ik alleen maar staren en haar kleine vingertjes strelen. Ik bestudeerde haar van top tot teen en kon alleen maar genieten.
Na ongeveer 1,5 uur gaf manlief aan dat hij naar huis wilde. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij het zwaar had. Eenmaal in de auto uitte hij dat ook; hoe moeilijk hij het had gevonden en dat hij het liefst had willen wegrennen. Het raakte me, niet vaak spreekt hij zich uit over hoe hij zich voelt en dit deed dan ook echt wel wat met me. Onderweg naar huis begon het ook allemaal op mij in te werken. Dat kleine mensje, wat wil ik dit graag. Mijn hartje huilt maar tegelijkertijd ben ik ook trots op ons dat we toch geweest zijn.
Ooit hoop ik mijn vriendin een berichtje te kunnen sturen dat ík bijna ga bevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten