zwaar contrast

Televisie... Alles is er tegenwoordig op te zien en je wordt dood gegooid met programma's over baby's.
Een kleine greep waar ik zo dagelijks langs zap zijn
tienermoeders
teen mom
teen mom 2
16 and pregnant
15 kids and counting
ons leven met 18 kinderen
en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Keer op keer wordt het mes verder me hart ingestoken.

Je gunt ieder zijn kind, of ze nou jong of oud zijn en of ze nou 1 of 18 kinderen willen.
Elke keer doet me hart harder bloeden en wordt het gemis groter. ik zou er eigenlijk ook niet naar moeten kijken, maar dit is de televisie van tegenwoordig.
Maar waarom is er niet een dagelijks programma over ongewenst kinderloosheid te zien.
Al deze programma's zetten maar weer extra de stempel erop dat ongewenst kinderloosheid een groot taboe is.

Wat ik en mijn bekende en onbekende lotgenoten ook ondernemen het krijgt niet de aandacht die het verdiend.
Er wordt niet ingezien dat 1 op de 5 koppels een vruchtbaarheids probleem heeft en dat gaat om 30.000 mannen en vrouwen per jaar.
Gelukkig is daar iedere donderdag het programma draagmoeder gezocht, maar dat is iets kleins van een veel groter probleem dat er heerst in de wereld.

Als je open bent over je probleem voelen de meeste mensen zich die het probleem zelf niet herkennen ongemakkelijk.
Ze vinden je verhalen, teksten en gedichten ongemakkelijk.
Hoe langer je in het traject zit hoe meer mensen je leven uitwandelen.
Ze durven niet meer te vragen hoe het gaat of hebben alleen nog maar oog als daar het spannende traject weer begint.
Open zijn wordt nooit door 100% van je contacten goed gekeurd en negeren het dan maar.

Iedere maand dat mijn ongewenste kinderloosheid  duurt voel ik me eenzamer.
Waar er 4,5 jaar geleden nog ontelbaar mensen zo af en toe een telefoontje pleegde of een smsje stuurde of gewoon even kwam buurten is 98% daarvan vertrokken.
Natuurlijk snap ik dat ieder zijn eigen leven leid, maar ik voel me mismaakt erdoor.
Alsof ik er zonder kind niet bij hoor.
Het is zwaar en het is moeilijk en ik sta midden op een druk kruispunt en niemand die me hoort of ziet, maar ach wat doe je eraan.
Je zet 's ochtends je maskers op en maakt weer wat van de dag.
Hoe lang hou ik dat nog vol. hoelang kan ik dat nog handelen.

Ik sta op knappen op springen.