vrijdag 15 juni 2012

Het lijken de pyreneeen wel

Een lange tijd ging het wat beter. Ik zat redelijk goed in me vel en kon genieten van de dingen die we deden. Ik was alweer te voorbarig om te denken dat dit heerlijke gevoel lang zou duren. Afgelopen woensdag keken manlief en ik de wedstrijd Duitsland - Nederland en na afloop twitterde ik wat met mijn vader. Ik  nodigde hem uit om aanstaande zondag hier voetbal te komen kijken. Iedere 2 jaar kijken we altijd 1 wedstrijd gezamelijk en omdat ik niet verwacht dat ze het nog redden naar de kwartfinales was dit de enigste kans om ons ritueel voort te zetten. Me vader begon over me broertje en al gelijk was ik hart en melde ik dat ik niks over hem hoef te weten en dat die ook niet welkom is hier. Vorig jaar september/oktober heb ik het contact verbroken. Al jaren liggen we in de clinche en werd me de huid vol gescholden. Ik ga niet verder in op hoe dat telkens ontstaat maar kan wel melden dat zijn prive leven 1 grote bak ellende is die hij grotendeels zelf heeft veroorzaakt. Meerdere malen heb ik hem mijn hulp geboden, maar dan was ik weer een bemoeial en zou die me gaan aangeven voor privacyschending en nog meer van dat soort gekkigheid. vorig jaar liet die mij weten dat hij de relatie met zijn toenmalige vriendin ging verbreken en kon dat alleen maar toejuigen. Er was een hoop constinatie ontstaan en de familiebanden stonden steeds wankeler op zijn grondvesten. Nadat die relatie was beeindigd kreeg ik nog fijn een trap na. Ze was blij van mijn babygezeur af te zijn. Iets wat ik nooit had gedacht werd waar. Mijn bloedeigen broertje nam het op voor haar en ik was een leugenaar etc. Maar goed terug naar het telefoongesprek van mijn vader die me belde na mijn uitnodiging. Hij deelde mij mede dat mijn broertje de intensie had om zichzelf van het leven te beroven. Hij zag geen uitweg meer in zijn problemen en schijnt het moeilijk te hebben met onze contactbreuk. Hij wil het raag weer goed maken maar weet niet hoe en durft het niet. Ik schrok hier enorm van en de emoties namen de overhand. Gelukkig kon ik snel rationeel denken en beseffen dat hij het niet had gedaan. Nu brak het denken aan. Wil ik het contact herstellen? Zal ik niet weer een trap gaan krijgen? Etc etc... Ik heb de volgende dag gebeld met me vader en me moeder en gemeld dat ik best wil praten, maar dat dat gebeurd op mijn voorwaardes en mijn eisen. Mijn vader begreep dat helemaal. Er is teveel gebeurd in de laatste jaren. Mijn moeder hield de schijn op. Kreeg geen duidelijk antwoord en toen ik wat van mijn frustraties opnoemde naar mijn ouders toe werd en voor mijn gevoel gezocht naar een smoes om mij me gelijk niet te geven. Sinds mijn broertje zijn problemen heeft en ik gelukkig getrouwd op mezelf woon lijkt het wel alsof ze vind dat ik het goed maak. Natuurlijk waren ze er voor me in financiele nood, maar een simpel telefoontje of iets met " ik ben trots op je" heb ik nooit ontvangen. Laatst kregen manlief en ik een briefje van mijn schoonvader waarop stond dat die trots op ons was en respect had voor ons over hoe wij in het leven staan en hoe wij een weg trotseren naar ons geluk toe met alle pieken en dalen erin. Dat briefje heeft zoveel indruk op mij gemaakt dat ik nog bewuster werd over wat ik van mijn ouders verlangde. Ik krijg het op geen enkele manier over bij hun en dan heb je eer het bekende spel *ik sta op dat drukke kruispunt en ze horen me niet*. Ik ga momenteel goed nadenken wat ik wil en wat ik absoluut niet wil. Het is moeilijk, maar ik heb het gevoel mezelf te moeten vededigen en dat ga ik dus ook doen. We zullen zien wat het gesprek in de toekomst zal gaan opleveren. Ik probeer hoe dan ook het gesprek te verlaten met een voldaan gevoel waar ik me goed bij voel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten