onzekerheid

Gisteren was ik nog kapot van verdriet.
Bij het opstaan naar de winkel gereden en een digitale test gedaan.
Het plasje had ik vlak daarvoor al opgevangen.
Eenmaal thuis de test gedaan en er kwam na 3 lange minuten "niet zwanger" op te staan.

Had die ochtend al wat bruine afscheiding gehad en me wereldje storte in.
Ik kon en wilde de digitale test niet geloven en dus manlief gingg een test bij kruidvat halen.
Met hetzelfde plasje deed ik deze test.
Deze bleef vrijwel wit en ik barste in tranen uit.
Manlief keek naar de test en zag wel degelijk een heeeeeel licht streepje staan.
Ik negeerde die streep en voor mij was die gewoon negatief, ookal zag ik em daadwerkelijk staan (alleen niet camerawaardig).

We zijn op pad gegaan en hebben heerlijk troostfood gehaald.
's Middags hebben we samen een tukkie gedaan en 's avonds zijn we naar me neef gegaan.
Ik kon gewoon lol hebben en gezellig doen en twijfelde dus aan mezelf of ik me verdriet negeerde of dat ondanks de klap hart was ik er dit ker mee om kon gaan.

Ik heb ondanks het bruinverlies gisteren de bolletjes opgemaakt en heb geslapen als een os.
Geen dromen, geen verdriet helemaal niks.
Toen ik 's ochtends wakker werd ging ik uiteraard direct naar de wc en het maandverbandje dat ik voor de zekerheid had in gedaan was wat bruinig en dat was naar buiten gekomen samen met de witte vloed van de utrogestan.
Tijdens het plassen verlies ik niks en met afvegen af en toe een streepje bruin, maar totaal geen rood of iets dergelijks.
Ik hou mezelf voor dat t allemaal nog wordt tegen gehouden door de utrogestan.

Het maakt het allemaal wel enorm onzeker. heb geen buikpijn en heb t maandverbandje weer durven in te ruillen voor een inlegkruisje.
Ik blijf denken dat het over is, ik wil niet opnieuw hoop hebben of krijgen.
Heb mezelf voorgenomen om de komende dagen af te wachten. misschien is dit ook wel de reden dat er nog geen verdriet is.
Ik leef op dit moment tussen hoop en vrees en neig erg naar de vrees.
Voor mij is t afgelopen.

Duizenden vragen spoken in mijn hoofd. Waarom is dit ons niet gegund? Waarom mogen wij geen kindje? Wat hebben wij fout gedaan? Waarom worden we keer op keer gestraft? Wat proberen ze ons duidelijk te maken? Wanneer is het genoeg? Wanneer moet ik stoppen?
Teveel vragen en een te grote leegte.
Het leven is oneerlijk en wordt zo kwaad van. hoop doet leven maar vrezen is realistisch.