Het leven gaat door

Het leven gaat door, maar ik heb het gevoel dat het bij mij stil staat.
's Ochtends kom ik uitgeslapen uit m'n bed en wacht er weer een nieuwe dag.
Zo'n dag bestaat dan meestal uit huishouden en gedachtes verzetten.

't Lukt me niet op die gedachtes te verzetten, dag in en dag uit raast het door m'n hoofd onze kinderwens.
Wat kunnen we nog proberen? Wat kunnen we er nog aan doen?
Zijn er onderzoeken die misschien iets nieuws kunnen opsporen?

Elke dag lopen ik dag 1 tot nu 4,5 jaar later na.
De vragen of we ergens een steekje hebben laten vallen die herhalen zich dan ook 100X.

Is er dan misschien toch iets mis met mij? Is er iets in mijn lichaam dat niet juist is en zou ik daar iets aan kunnen veranderen?

Naast al die vragen bekijk ik ook ons leven voor me hoe het zou zijn zonder kinderen.
Jarenlang droomde we van een huis gevolgd met kinderstemmentjes en ik zag mezelf alweer struikelen over een stuk speelgoed.
Hoe ga ik die wens opvangen en wat ga dan doen met m'n leven.

Het is zeker dat ik meer voor lotgenoten wil gaan doen.
In welke trant dat weet ik dan nog niet, maar ik wil mijn ervaring en mijn omgang met emoties delen met hun.
Maar is het wel juist om er iets mee te gaan doen vraag ik dan aan mezelf.
Is het niet verstandiger om me er los van te maken? Ga ik niet verdrinken in mijn eigen verdriet en kan ik het wel aan?

Tot nu toe voel ik me goed bij de dingen die ik doe. Andere mensen steunen en een virtuele schouder bieden waar nodig is.
De tijd zal het waarschijnlijk leren.

Vele mensen zeggen dat we hoop moeten houden, omdat we tenslotte nog 3 kansjes hebben.
Maar ik wil de realiteit alvast in de ogen gaan kijken.
't Zal een lang verwerkingsproces worden als de realiteit waarheid gaat worden en dan denk ik dat ik er juist nu al verstandig aan doe om  dat beeld voor me te halen zonder onze grote wens erin.

Elke behandeling hakt er weer in en ik merk dat het steeds wat langer de tijd nodig heeft voordat ik eruit ben.
Je kan niet zoals je bv je been gebroken hebt 6 weken rustig aan doen en met je been omhoog zitten. De rest vangt die last wel op.
Nee mensen met een fertiliteits issue moeten doorgaan. We hebben niet de griep dus geen reden om dagen lang in bed te liggen, we hebben geen been gebroken dus kan niet met me benen omhoog gaan zitten. Nee we zijn een dood gewoon stel dat geen kinderen kan krijgen en als daar de maandelijkse duivels weer zijn gaat het leven erom heen net zoals de dag daarvoor weer door.

Opstaan, douchen, aankleden, ontbijten en werken (het zij in huishouden of in een branche)