Stap voor stap

Stap voor stap zetten we kleine stapjes in de goede richting.
Afgelopen nacht heb ik verschrikkelijk geslapen en viel dan ook pas om 03:30 in slaap.
Daar integen heb ik wel tot precies 08:30 kunnen slapen terwijl manlief alweer vroeg lag te ijsberen in de bed.
De zenuwen namen de overhand.
Nadat ik wakker werd ben ik meteen naar beneden gegaan waar ik manlief al hoorde rommelen in de keuken.
Een lekker bakkie koffie.
Het duurde erg lang voordat ik ook daadwerkelijk koffie zag.
Er kwam een hoop lawaai uit de keuken. Ik riep nog: Wat ben je aan t doen? Hij zegt: De tijd doden?
Duidelijk zenuwachtig dus en dat was ook duidelijk te horen met het gemopper en gekletter van bestek.

Rond 08:45 kwam hij naast me zitten op de bank.
Meestal zijn wij niet van die naast elkaar zitters, maar er was zo'n grote spanning.
We leken wel 2 kleine chihuahua's zo zaten we te bibberen van angst.

Om iets na 09:00 werd er gebeld en manlief voert het gesprek.
Goedemorgen met K, Ok, Ok, Ok, ja ja ja, Ok, Fijne dag.
Hmmm niet iets waar ik wijs uit kan worden.
En shit hij vraagt niet naar het aantal cellen en kwaliteit.
't Zal wel mislukt zijn.
Ja hoor daar waren de vragen en angsten weer.
En? vroeg ik zo aan hem.
Nou zegt die: Alle 3 doen het goed en morgen rond dezelfde tijd bellen ze terug. Ze maken dan direct een afspraak voor een terugplaatsing op die dag of woensdag.
Pfff wat een opluchting.
Ik vraag nog aan hem waarom die niet naar de celdeling etc had gevraagd, maar de spanning deed hem alles vergeten.

Snel moest die zich gereed maken om weg te gaan om te werken.
Hij lied de hond nog even uit, gaf een kus en vertrok.
Ik ben daarna ook snel onder de douche gesprongen en naar me buurvrouw gegaan.
Ze vroeg of ik mee wilde naar de tandarts ivm de dochter.
Natuurlijk wilde ik dat. Wordt altijd zo vrolijk van dat kind zonder maar een grijnsje jaloezie te hebben.
Ook laat ze me vrij in de omgang met haar.
Ze is 2 dus haalt nog wel eens wat kattenkwaad uit en als ik dan zeg: t mag niet. of dat kan niet. of luister nou eens naar mama dan wordt dat geaccepteerd.
Na de tandarts zijn we nog even naar t dorp geweest voor de boodschappen en voor kleertjes voor die kleine meid aangezien ze vrijdag een bruiloft hebben.
't Laatste stuk trok ik het toch echt niet meer. Ik wilde zelf wel doorlopen maar de buuf beveelde me om even op het bankje te gaan zitten.
Wat was ik blij dat we naderhand weer thuis waren.
Snel heb ik me omgekleed en heb ik me kussentjes en een laken mee naar beneden genomen.
't Duurde niet snel voordat ik vertrokken was naar dromenland.

Nu breekt t wachten weer op wat morgen komen gaat.
Misschien wel de TP of misschien nog wel weer een dag langer wachten.
Langzaam kruipen de zenuwen weer in me lichaam, maar we gaan ze uitzingen.
Dus op naar morgen.