Vanmorgen kreeg ik van me beste vriendinnetje een whats app dat ze bij de triage zat omdat ze haar kleine niet voelde.
Ze is op dit moment 29 weken zwanger van een meid.
Ik zat gelijk in de stress.
5 Jaar geleden heeft ze bij 32 weken haar dochter verloren zonder dat er ooit enige oorzaak was gevonden.
2 Jaar later mocht ze trotse mama worden van een zoontje en deze zwangerschap ging ook geheel vlekkeloos, maar uiteraard met aan alle kanten onzekerheden vanwege het verleden.
Vorig jaar bleek ze opnieuw zwanger te zijn en uiteraard was ik weer super trots op der.
De onzekerheden zullen altijd blijven, maar doordat haar zoontje vlekkeloos de wereld op kwam kon ze van deze zwangerschap ook meer genieten.
Tot ze vanmorgen dus whats apte.
Het zweet brak me uit en ik wist niet waar ik t zoeken moest.
Elke minuut die voorbij ging leek wel een uur te duren.
Eindelijk kwam daar het eerste bericht dat er een hartslag van geconstateerd en ze zou later meer laten horen.
Kort daarna kregen ik nog een berichtje dat de moederkoek voorop ligt en dat de kleine in stuit ligt met de voetjes over elkaar in kleermakerszit.
Dat was dus de rede waarom ze haar niet voeld, maar ze deed het perfect er was geen rede tot paniek.
Door al deze spanningen was ik helemaal vergeten dat het vandaag vrijdag was en dat het ziekenhuis ons zou bellen als embryo nummer 4 ook ingevroren zou worden.
De embryo liep woensdag nog iets achter en donderdag zouden ze het opnieuw beoordelen en als deze dan bijgegroeid was zou het op transport naar Düsseldorf gaan en ingevroren worden.
Manlief belt zojuist en zegt: IGLO belde me net dat we er een diepvrieskind bij hebben.
Ik zeg: HUH, wat bedoel je.
Manlief: Het ziekenhuis belde net dat emmie nummer 4 ook ingevroren is en nu ook een blastocyste is.
Ik gilde het uit
WHAAAAAA AAAAAA AAAA ECHT!!!!!!!!!!!
Ik was het gewoon echt vergeten.
Maar 1 voordeel is wel dat ik dit telefoontje dus totaal niet als spannend heb ervaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten