dinsdag 10 april 2012

Het leven

Ik was jong, waarschijnlijk een jaar of 6 en had zo'n bekend bobline model. Ik miste mijn twee voortanden en huppelden in huis rond in mijn roze jurkje waar witte konijntjes op stonden. Gek van poppen was ik, gebruikte een wasmand met daarin oude lakens en dat diende als wieg. Als ik naar buiten ging mocht ik mijn eigen oude kinderwagen gebruiken waarin me pop mee ging.
Een totaal onbezorgd leventje waarin je niet denkt aan hoe gemeen de grote wereld kan zijn en niet wetende wat mij allemaal nog te wachten stond.
Als ik terug denk aan die tijd zou ik het liefst in een tijdmachine stappen en dat alles weer opnieuw willen beleven.
Al is het maar voor 1 dag, even geen volwassen emoties maar gewoon heerlijk rond huppelen en druk maken over me jurk waar een vlekje op was gekomen.

Er zijn zoveel momenten geweest waarop ik terug dacht aan die momenten, helaas was de realiteit al snel weer terug en moest ik blijven vechten.

Zoveel is er gebeurd in mijn leventje en dan denk ik wel eens "kan ik wel zeggen in mijn HELE leven aangezien ik nog maar 26 ben" maar zo voelt het wel, alsof mijn HELE leven al een strijd is.
Het was natuurlijk een drama toen mijn eerste vriendje de verkering uitmaakte en dacht toch echt dat de wereld onder mijn voeten vandaan zakte, maar weet nu toch echt wel beter.

Ik kan me nog zo goed herinneren waar het voor mij berg afwaarts ging en vanaf wanneer ik moest gaan vechten voor dingen.
Ik werd verliefd op een jongen, had hem leren kennen bij mijn oude buurman en dat bleek zijn oom te zijn.
Die avond hadden we wat gedronken en zo jong als ik was (ongeveer 17 jaar) wist ik mijn grenzen nog niet goed en was de weg dus kwijt na een flesje bessen.
Ik scheen nummers te hebben uitgewisseld en we spraken een keer af, en van 1x werd 2x en van 2x keer 3x tot daar die eerste zoen was.
Hotel de botel was ik. De eerste weken/maanden waren geweldig, maar al snel was daar de eerste ruzie en ow was ik toen maar niet blind geweest.
Deze ruzie liep flink uit de klauwen tot ik een vuistslag voor m'n kaak kreeg en me moeder een stoot op haar oor. Ik was in paniek en even zag ik het licht en wist dat het fout was, maar al snel na 2 nachten ongeveer voelde ik me alleen en dacht ik terug aan de mooie dingen. Je raad het al ik was verliefd, althans dat dacht ik.
We legde het bij en gingen verder waar we gebleven waren.
Er ging geen dag voorbij of we hadden een woordenwisseling of ruzie waarin geduwd en geslagen werd.
Elke dag kwam er wel een blauwe plek bij en ik deed hier niks aan.
Ik durfde niet bij hem weg te gaan want er waren dreigingen geuit dus vertelde tegen mezelf dat het allemaal mijn schuld was en dat ik gewoon beter moest nadenken voordat ik wat zou zeggen.
Campingseizoen brak aan en elk weekend waren we daar te vinden en het ging van kwaad tot erger.
Er werd niet alleen meer geslagen, maar ook het vrijen ging gedwongen. Als ik nee zegde was het ja doen en nog opende ik mijn ogen niet.
Na 9 maanden liep het finaal uit de hand, ik wilde niet meer, ik was bang voor hem, maar durfde hem ook niet te verlaten. Ik wist geen uitweg meer en dan ga je stommen dingen doen. Een hand vol pillen en een fles drank.
bij het doorslikken van de laatste druppel kwam hij aangelopen en heeft me opgepakt en de camping binnen gedragen en me laten spugen. Nadat hij dacht dat alles eruit was liet hij me melk drinken een hele 1,5 liter kan en liet het daarbij.
Nooit heb ik gesnapt waarom hij me redde aangezien hij op een gegeven moment aanmoedigde om mezelf van kant te maken.
Een aantal dagen daarna kwam het tot een zoveelste ruzie waarbij zijn familie die op de camping aanwezig was het ook moest ontgelden. Meerendeels ben ik vergeten omdat het zo vliegensvlug ging allemaal, maar ik weet wel dat dat de laatste dag was dat wij nog bij elkaar waren.
Hij is weg gereden en heeft me daar achter gelaten met een gebroken pinpas en kapotte spullen.
Zijn tante was daar om mij op te vangen en een kennis betaalde voor mij de trein en een dag later ging ik terug, terug naar huis naar mijn veilige warme nest.
Thuis bij aankomst ben ik aangifte gaan doen, iets wat ik al veel eerder had moeten doen, maar het rechtssysteem is helaas erg krom en er is nooit wat aan gedaan.
Maanden durfden ik niet over straat en bracht mijn moeder me overal naar toe. 1 Dag dacht ik dat ik zelf weer alleen durfde en daar stond hij me op te wachten voor me werk. Ik sloeg doodsangsten uit maar hield me op dat moment kalm en liep de zaak in die ik zelf moest openen.
Direct de politie gebeld en die kwamen uiteraard veels te laat. Dankzij dit gebeuren raakte ik ook nog eens me baan kwijt en had ik niks meer.
Alles had die me afgenomen, me leven, me geld, me zelfvertrouwen, me vrijheid.
Tot 3 maanden na die relatie heeft alles aangeduurd en toen kwam er eindelijk een eind aan, de lol was er waarschijnlijk af bij hem of hij had een nieuw slachttoffer en kon proberen om mezelf weer op de rit te krijgen.
Hoorde wel achteraf dat die aan de cocaine verslaafd was en aan gokken en dat er vele leugens waren verteld naar mij toe waar ik eigenlijk ook niet van op keek.
Me zuur verdiende spaarcenten van een paar duizenden euro's waren weg en door de crisis kon ik geen nieuwe baan vinden en was ik verplicht hulp te vragen bij de sociale dienst.
Een inkomsten van 179 euro per maand is wat ik kreeg en waar ik 2 jaar lang van heb moeten leven. Mijn ouders betaalde de belangrijke dingen en er waren vriendinnen die me eens in de zoveel tijd mee uit namen om zo toch ook een sociaal leven te kunnen houden.

Gelukkig kreeg ik een baan aangeboden waar ik 2,5 jaar met heel erg veel plezier heb gewerkt, maar ook daar werd mijn contract beeindigd.
Ik ging daar wel weg met een nieuw diploma en nieuwe kennis.
ongeveer drie kwart jaar voordat ik mijn ontslag kreeg kwam ik in contact met manlief.
Hij was mijn vroegere liefde van toen ik 16 jaar was en hij stuurde per hyves een berichtje dat hij spijt had van de manier waarop hij het destijds uitmaakte, namelijk per e-mail.
Ik moest er erg om lachen en stuurde hem ook terug dat we 16 waren en dat hij daar echt geen spijt van hoefde te hebben.
Deze berichtjes zorgde ervoor dat we meer contact kregen en langzaam werd een vriendschap een relatie was erg vlot ging.
op 28 september 2007 werd onze vriendschap een relatie en op 19 november 2007 gingen we samen wonen.
Een nieuwe stap, een nieuw leven, een nieuw toekomst vol geluk. Dat is wat ik voor me zag.

Het nieuwe jaar brak aan en manlief had al meerdere malen aangegeven graag een kind te willen krijgen.
Ik dacht daar erg dubbel over na aangezien zijn moeder ook bij ons inwoonde en we er financieel barslecht voor stonden.
Toch wist hij me over te halen en gooide ik op 11 januari 2008 de pil in de prullenbak en gingen we voor.
Hoe dat verhaal nog steeds loopt kunnen jullie natuurlijk allemaal in de andere blogs lezen, maar helaas waren de jaren niet alleen een strijd voor onze wens maar om nog vele andere redenen.

Mijn schoonmoeder mocht me totaal niet en toen ik werkloos raakte zaten wij 24/7 op elkaar lip.
Mijn schoonmoeder heeft zwaar reuma en kan bijna niet lopen, toch werkt het in het koppie allemaal prima.
Elke keer werd ik als voetveeg gebruikt en ondertussen zwart gemaakt bij mensen dat ik zou liegen en bedriegen.
Op een dag kon ik t niet meer en heb ik manlief mijn strubbelingen uitgelegd en gezegt dat ik niet meer met haar in 1 huis kon leven dat zij eruit moes of ik.
Ik twijfelde erg of ik hier goed aan deed en ook voor hem was het moeilijk.
Voelde me zo schuldig dat ik hem in principe liet kiezen tussen mij en haar, maar t moest, althans zo voelde het toen.
In Maart 2009 ging ze het huis uit en dachten we dat die ellende voorbij was.
Helaas was niks minder waar en kwamen we achter veel zaken.
Ze had heerlijk online lopen shoppen op zijn naam en de rekeningen nooit betaald maar verscholen.
Bergen schuld en incasso's kwamen naar boven.
Dit was zo slecht getimed aangezien we druk bezig waren met het omzetten van zijn hypotheek.
Jullie begrijpen wel dat dat nooit gelukt is en dat we dus het huis niet konden opknappen en maken naar ons huisje.

Ik kan in grote details nog verder uitleggen hoe t allemaal verlopen is maar het was een strijd om dingen op haar naam te krijgen en op haar adres te krijgen.
Dat is gelukkig gelukt maar tot op de dag van vandaag zegt ze dat het niet zo is wat ze gedaan heeft en blijft alles ontkennen.
Maar haar hekel aan mij was zo groot dat ze zelfs besloot om niet bij ons trouwen aanwezig te zijn.

We zijn nu 3 jaar verder en gelukkig hebben we vorig jaar toch de hypotheek om kunnen zetten en kunnen verhogen om het huis grondig te verbouwen.
Dit was voor ons een mijlpaal. Eindelijk konden we eens afmaken wat we graag wilde, eindelijk zat er iets mee.
Mijn glimlach werd nog groter toen in de zomer van 2011 de nieuwe keuken en kozijnen geplaatst werd en de beneden verdieping zichtbaar opknapte.
Natuurlijk hebben we nog een hele boven verdieping te gaan, maar we weten nu van elkaar dat we nooit zullen opgeven en er altijd voor elkaar zullen zijn in goede en in slechte dagen.

Hij heeft me altijd gesteund bij het verwerken van mijn verleden en ik steun hem nog altijd van het verwerken van zijn verleden.
Maar we weten dat we voor elkaar gemaakt zijn.
Nu hopen we dat we nog 1x een flinke glimlach mogen laten zien als onze gezamelijke wens in vervulling mag gaan. Een kindje, een kindje dat me ´s morgens wakker maakt met een heerlijke stinkluier. een kindje waar ik al mijn liefde aan kan geven en hopelijk een onbezorgd leven kan geven.
Ik hoop zo dat die dag daar ooit mag zijn en dat dan mijn evenbeeld zie rond huppelen.
Dat kleine meisje of jongentje huppelend door de woonkamer met een blonde bos haar en twee missende voortanden die een hopelijk onbezorgder volwassenheid tegemoed gaat als mij.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten