Nadat in Januari IUI-2 was mislukt hadden we besloten om even een rustmaand in te lassen.
Er was zoveel op ons pad gekomen.
We hadden telkens problemen met ons huisje en het zwanger worden wat maar niet wilde lukken.
We wilde even de tijd voor ons zelf besteden.
De eerste rustmaand was heerlijk en ging helemaal op in mijn werk.
Mijn menstruatie zou komen op 17 Februari maar nooit geen minuut bij stil gestaan.
Het was 19 Februari en ging in mijn agenda kijken en toen drong er tot me door dat ik al 2 dagen overtijd was.
Bam de zenuwen gierde direct door mijn lijf.
De volgende dag zijn we gaan testen en de test was positief maar heel erg licht.
De volgende dag nog een test gedaan en de streep werd al donkerder.
Ik geloofde het we waren zwanger.
Wat ik me nog van toen kan herhinneren is dat ik erg onzeker was.
Ook zat ik vol ongeloof want ja we hadden al zoveel geprobeerd en nu ineens positief.
Volgende de berekeningen zouden wij 27 Oktober ons wondertje verwachten.
Omdat het weekend was wilde ik maandag ochtend de gynaecoloog bellen om het daar nog eens na te laten kijken maar die ochtend toen ik uit bed kwam had ik enorme krampen en voelde ik dat het niet goed was.
Nog geen uur later zat ik huilend op de wc en had ik inmense bloed verlies.
Het sprookje was wederom voorbij en was kapot van verdriet.
Ergens had het ons ook wel weer hoop gegeven dat het dus wel kon en besloten nog een maand rust in te lassen.
**************************************************
Nadat we in Februari zwanger bleken te zijn wat mis was gegaan hadden we besloten om nog 1 rustmaand eraan vast te plakken.
Die maand werd ik 2 dagen te laat ongesteld en wilde ik weer het ziekenhuistraject in.
Ik was er klaar voor.
De miskraam was niet leuk maar gaf me wel weer nieuwe hoop.
Ik weet niet meer hoe die IUI is gegaan en heb daarvan nooit geen data's opgeschreven maar dat dit een IUI was om nooit meer te vergeten dat weet ik nog wel.
Toen we groen licht kregen voor de inseminatie hadden we alles ingepland en moest ik om 15 uur weer naar het ziekenhuis.
We werden al om half 3 gebeld of we konden komen want het wassen was klaar.
Wij gelijk hup naar het ziekenhuis en hebben een tijdje in de wachtkamer gezeten.
We werden binnengeroepen door de gynaecoloog en wilde al direct naar het kamertje lopen maar hij vertelde me plaats te nemen aan het bureau.
Het leek even alsof ik aan de grond vast genageld stond.
We kregen zulk slecht nieuws te horen.
Er waren geen levende zaadcellen bevonden en een IUI kon daarom ook niet doorgaan.
Het eerste wat ik riep was "hoe kan dat nou? de vorige 2 pogingen waren er 30 en 40 mlj aanwezig!"
Wat de gynaecoloog ons toen vertelde was verbazingwekkend.
Hij zei dat die 2 IUI het zaad ook zeer slecht was en dat zijn collega's dus niet de waarheid hebben verteld.
Ik was verscheurd van verdriet.
Ik zat te wachten op het hoge wordt en toen kwam het.
Hij vertelde ons dat IUI voor ons geen optie meer is en hij ons ging doorverwijzen naar het EMC voor IVF.
Jankend zijn we weg gegaan en kon ik niet bevatten wat ons te wachten stond.
IVF daar hadden we nooit aan zitten denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten