29-09-2010 Bloedprikken
03-10-2010 Starten met decapeptyl
08-10-2010 Menstruatie begonnen
09-10-2010 Uitgangsecho en starten met gonal-f 225
* 13 Follikels
* 8 rechts & 5 links
* gemiddeld 11 mm
19-10-2010 2e follikelmeting
* 10 follikels
* gemiddeld 15 mm
23-10-2010 3e follikelmeting
* 9 follikels
*********************************************************
13 September Was het een feit dat IUI-5 mislukt was.
's Avonds heb ik met mijn man een gesprek gehad en hebben we de knoop doorgehakt.
We willen stoppen met IUI en gaan starten met ICSI.
Die nacht heb ik veel gehuild omdat het toch een spannend traject is maar we wisten ook beide dat de kans van slagen bij IUI erg nihiel was.
14 September hebben we 's ochtends gebeld met de kliniek en aangegeven dat we gaan een gesprek willen wat betreft en stoppen met IUI en het starten met ICSI.
22 September hadden we dat gesprek gepland staan.
We hebben die dag veel informatie gekregen wat betreft hoe ICSI helemaal in zijn werk gaat en wat ons allemaal zou staan te wachten.
Dit moesten we samen thuis bespreken en Woensdag 29 September mochten we terug komen om een definitief besluit te maken.
We hadden ons besluit al zeer snel gemaakt en wisten dat we het zouden gaan doen.
Het traject zou zwaar worden maar we hadden het er voor over.
Omdat ik op dat moment midden in mijn cyclus zat mocht ik die zelfde maand nog gaan beginnen als ik dat wou.
Dit was uiteraard heel snel maar ik was er klaar voor en hebben dus ook gelijk alles in orde gemaakt.
Die zelfde middag hebben we nog de papieren ondertekend en is er bloed afgenomen.
Dit ging helaas bij mij niet snel en was er weer slecht een ader te vinden uiteindelijk hebben ze een vleugelnaald gebruikt en de buisjes kunnen vullen druppelgewijs.
Bij mijn man ging dit vlot, ader was zo gevonden en na 2 minuten zat hij alweer naast me.
We mochten voor de papieren in een appart kamertje zitten om te beslissen wat we met eventuele ingevroren embryo's zouden doen als we komen te overlijden of als we uit elkaar gaan of als de 5 jaar voorbij zijn dat ze ingevroren zijn.
Om andere stellen te helpen hebben we ervoor gekozen om ze dan af te staan aan andere stellen om zo ook hun wens uit te laten komen want we konden het niet over ons hart verkrijgen om een mogelijk levend wondertje voor onderzoek af te staan of te laten vernietigen.
Als het bloed positief zou zijn op bepaalde bevindingen zouden ze ons telefonisch op de hoogte stellen dat we niet zouden kunnen starten.
Ik kreeg gelijk de medicatie decapeptyl mee waarmee ik op cyclus dag 21 zou kunnen starten.
Deze medicatie zorgt ervoor dat dat mijn eierstokken stoppen met produceren en dat ik ongesteld ga worden en vanaf dat moment zorgt het ervoor dat de stof LH niet wordt afgegeven zodat ik geen follikels aanmaak.
Als mijn menstruatie zou gaan beginnen moest ik direct bellen voor een uitgangsecho en zouden ze kijken of mijn eierstokken en baarmoeder schoon was, dus geen cyctes of holtes gevuld met vocht.
3 Oktober zat ik op dag 21 van mijn cyclus en mocht ik gaan starten met het spuiten van decapeptyl.
Al na 3 dagen merkte ik dat mijn lichaam aan het verranderen was en dat de hormoonhuishouding plat werd gelegt.
Ik sliep erg onrustig en kreeg het van opeens bloedheet weer ijskoud.
Ook geestelijk begon het tot me door te dringen dat we daadwerkelijk waren begonnen aan ICSI en dat dit voor ons toch wel de laatste mogelijkheid zou zijn tot het worden van papa en mama.
Op 8 Oktober cyclusdag 27 zette mijn menstruatie door.
6 Dagen na het spuiten van decapeptyl gingen we dus de volgende stap zetten en dat was bellen naar de kliniek voor de uitgangsehco.
Deze menstruatie bracht een hoop in me los, werd heel erg emotioneel en de angst voor alles wat eraan zou komen begon tot me door te dringen, Deze dip heeft gelukkig maar 1 dag geduurd zoals altijd.
Het prikken begon al wel lastig te worden, mijn huid leek wel van olifantenleer en kwam er steeds slechter doorheen en de eerste blauwe plekken traden ook op.
Op dag 2 van mijn cyclus op 9 Oktober mocht ik al langs komen voor de uitgangsecho dus het ging allemaal heel snel.
Alles zag er rustig en schoon uit en mocht gaan beginnen met het spuiten van de gonal-f 225.
15 Oktober mocht ik terug komen voor een eerste follikelmeting en dan zouden we zien hoe goed deze medicatie werkt.
De week die vloog voorbij en levende vol spanning toe naar de dag dat we voor het eerst zouden zien hoe alle follikels groeien.
Op dag 11 van de decapeptyl en dag 5 van de gonal-f leek het me toch allemaal erg zwaar te worden.
De hormonen die slingerde door mijn lichaam en ik was ook continu erg moe.
Dat mijn buik aan het opzetten was dat konden we ook niet meer onder stoelen of banken schuilen en kreeg nog maar nauwlijks mijn broek dicht.
Positief natuurlijk want dit betekende dat de follikels aan het groeien waren.
Wel had ik vaak moeite om echt positief te blijven en kon ook snel emotioneel uitbarste.
15 Oktober was het eindelijk zover we zouden gaan kijken naa rde follikels.
Er zaten 13 mooie follikels waarvan 8 aan de rechterkant en 5 aan de linkerkant.
Gemiddeld waren ze op dat moment 11 mm.
Ik moch door blijven spuiten met de gonal-f 225 en de decapeptyl en 19 Oktober mochten we terug komen voor de 2e follikelmeting.
Ik was alweer 15 dagen aan het spuiten en me buik zag eruit als een boxbal met al die lelijke blauwe plekken.
De dag van de 3e follikelmeting was een zeer lange dag.
We moesten beide werken ik van 8 tot 14 en me man van 7 tot 15.
Tussendoor zouden we ook nog visite krijgen van zijn vader en stiefmoeder en dan moesten we ook nog eten.
Gelukkig kregen we het briljante idee om wat eten te bestellen en 's avonds hadden we dan de follikelmeting.
Deze rit was hels en kwamen midden in een flikke file terecht.
Hierdoor kwamen we ook veels te laat aan maar gelukkig hadden veel mensen last van file gehad dus het liep al behoorlijk uit.
Tijdens deze follikelmeting bleek dat er nog maar 10 follikels zaten waarvan er 1 echt tussenuit sprong met een mm van 26 de overige 9 follikels hadden nog maar een grote van 15 mm en daar zouden ze zich op gaan concentreren want de kans dat er een eicel in de grote follikel zou zitten was zeer nihiel.
We kregen de opdracht om nog even verder te blijven spuiten met de gonal-f 225 en 23 Oktober mochten we terug komen voor de 3e follikelmeting.
Deze dagen vlogen voorbij en voor het wisten was het alweer 23 Oktober.
De meting zag er goed uit en er zou worden over gegaan tot een punctie.
Dinsdag 26 Oktober zou het dan zover zijn om 11:00 uur 's ochtends dan zouden ze de punctie gaan uitvoeren.
24 Oktober moest ik in de ochtend nog 1 maal decapeptyl spuiten en 's avonds om 23:45 uur 2x pregnyl van 5000 en dan zou 25 Oktober kwa spuiten mijn rustdag zijn.
Heerlijk was die rustdag maar ook heel vreemd.
Ik had een eigen ochtendritueel gemaakt om de spuit erbij te betrekken.
Ik kom uit mijn bed en ga even plassen vervolgens zet ik de senseo aan de vul ik met kopje met de melk en suiker, daarop volgend was ik mijn handen en pak ik de spuiten maak mijn buik schoon en met de ene hand spuit ik de spuit leeg in mijn buik en met de andere hand druk ik op de senseo op het kopje te vullen met koffie.
Die rustdag was heel anders, het hoorde er niet meer bij en hoe gek het ook klinkt ik miste het gewoon.
Die maandag ben ik ook gewoon nog gaan werken om afleiding te hebben en 's avond besloot ik even lekker met een dekentje en kussentje op de bank te gaan liggen.
Helaas verliep dit niet helemaal volgens plan want met dekens en al viel ik van de trap af van boven af aan en gilde ik het uit van de pijn.
Diezelfde avond zaten we nog bij de huisartsenpost omdat ik bijna niet kon lopen en verging van de pijn.
ik had een flinke gekneusde heup en enkel en op mijn linkse bil had zich een hematoom ontwikkeld waardoor ik een soort van extra bil er bovenop had zitten.
Door die val heb ik 's nachts ook enorm slecht geslapen en was die ochtend dan ook gesloopt toen ik eruit moest om naar de kliniek toe te gaan van de punctie.
Omdat de kliniek voor ons 1,5 uur rijden is en mijn man nog zijn zaad moest produceren voor de ICSI moesten we eerder weg en hebben we toen zijn taak erop zat lang moeten wachten in de wachtkamer.
Ik was wel al vrij vlot aan de beurt en kreeg een infuus met antropine voor mijn hartslag en dormicum om rustig te blijven.
Toen ik dormicum eenmaal toegediend kreeg leek het wel alsof ik een fles jenever achterover had geslagen, ik was een beetje dizzy en voordat de punctie begon leek ik het allemaal door een roze bril te zien.
Dat sprookje was gauw over toen de punctie begon.
Ow wat deed dat pijn zeg, er stond een mooi scherm waarop ik mee kon kijken maar ik lag alleen maar dicht geknepen met me ogen continu auw en oe te roepen.
Wel wat het snel voorbij en werden de eerste 2 utrogestan bolletjes ingebracht de overige mocht ik zelf de komende 16 dagen 3 maal daags 2 stuks inbrengen.
We werden naar de uitrustkamer gebracht om even bij te komen en kregen we een heerlijk kopje koffie.
Ik was nog altijd flink dizzy maar wilde heel graag snel naar huis toe om lekker te gaan slapen.
De gynaecoloog kwam voordat we naar huis gingen nog even bij ons kijken en gaf ons de papieren mee met daarop het telefoonnummer van het ziekenhuis in Genk.
Daar mochten we 27 Oktober naartoe bellen om de bevindingen te horen en een datum te horen wanneer er 1 embryo teruggeplaatst zou worden.
Die ochtend leek de tijd voorbij te kruipen en had ik het niet meer van de zenuwen.
Omdat ik erg gespannen was besloot mijn man te bellen en we kregen het beste nieuws te horen dat er was.
Van de 9 follikels waren er 8 eicellen bevonden waarvan er 6 gezond bevrucht waren en 28 Oktober zou de terugplaatsing in de middag plaatsvinden.
Ow wat waren we blij met dit resultaat en hebben ook gelijk onze ouders gebelt om het goede nieuws te delen.
Het terugplaatsen was prima te doen.
Er werd een 4 cellige embryo geplaatst en de overige werden ingevroren.
Helaas was 1 embryo gestopt met delen waardoor er nog maar 4 een winterslaap konden gaan houden maar ook dat resultaat was nog altijd super netjes.
De wachtweken waren killing en de dagen schoten maar niet op.
De utrogestan bolletjes vond ik ook neit prettig, het was een geklieder elke keer weer en de drogisterij werd rijk van ons door de inlegkruisjes.
Ik probeerde mijn gedachtes te verzetten maar dit ging heel erg moeilijk.
Het idee dat er een delende levende embryo was teruggeplaatst zorgde ervoor dat ik me op en top zwanger voelde en dat was juist hetgeen was ik nog even wilde vermijde om teleurstellingen te voorkomen.
Helaas heb ik dat uitknopje nooit kunnen vinden.
Eindelijk na 16 dagen mocht en kon ik stoppen met gebruiken van de utrogestan.
De dag dat ik ermee mocht stoppen brak ik wel even.
Alle spanning werd me teveel en barste uit in janken.
Ben toen die dag ook bewust niet gaan werken en gelukkig hadden ze hier begrip voor.
Die dag heb ik lekker met een filmpje in mijn bedje gelegen en mezelf vertroeteld.
12 November kwam er helaas een einde aan ons sprookje.
Ik werd ongesteld en was ontroostbaar.
Ik kon maar niet begrijpen waarom het ons niet gegund was en er spookte ook maar 1 vraag door mijn hoofd.
WAAROM!!!!!!!!
's Avonds heb ik met mijn man een gesprek gehad en hebben we de knoop doorgehakt.
We willen stoppen met IUI en gaan starten met ICSI.
Die nacht heb ik veel gehuild omdat het toch een spannend traject is maar we wisten ook beide dat de kans van slagen bij IUI erg nihiel was.
14 September hebben we 's ochtends gebeld met de kliniek en aangegeven dat we gaan een gesprek willen wat betreft en stoppen met IUI en het starten met ICSI.
22 September hadden we dat gesprek gepland staan.
We hebben die dag veel informatie gekregen wat betreft hoe ICSI helemaal in zijn werk gaat en wat ons allemaal zou staan te wachten.
Dit moesten we samen thuis bespreken en Woensdag 29 September mochten we terug komen om een definitief besluit te maken.
We hadden ons besluit al zeer snel gemaakt en wisten dat we het zouden gaan doen.
Het traject zou zwaar worden maar we hadden het er voor over.
Omdat ik op dat moment midden in mijn cyclus zat mocht ik die zelfde maand nog gaan beginnen als ik dat wou.
Dit was uiteraard heel snel maar ik was er klaar voor en hebben dus ook gelijk alles in orde gemaakt.
Die zelfde middag hebben we nog de papieren ondertekend en is er bloed afgenomen.
Dit ging helaas bij mij niet snel en was er weer slecht een ader te vinden uiteindelijk hebben ze een vleugelnaald gebruikt en de buisjes kunnen vullen druppelgewijs.
Bij mijn man ging dit vlot, ader was zo gevonden en na 2 minuten zat hij alweer naast me.
We mochten voor de papieren in een appart kamertje zitten om te beslissen wat we met eventuele ingevroren embryo's zouden doen als we komen te overlijden of als we uit elkaar gaan of als de 5 jaar voorbij zijn dat ze ingevroren zijn.
Om andere stellen te helpen hebben we ervoor gekozen om ze dan af te staan aan andere stellen om zo ook hun wens uit te laten komen want we konden het niet over ons hart verkrijgen om een mogelijk levend wondertje voor onderzoek af te staan of te laten vernietigen.
Als het bloed positief zou zijn op bepaalde bevindingen zouden ze ons telefonisch op de hoogte stellen dat we niet zouden kunnen starten.
Ik kreeg gelijk de medicatie decapeptyl mee waarmee ik op cyclus dag 21 zou kunnen starten.
Deze medicatie zorgt ervoor dat dat mijn eierstokken stoppen met produceren en dat ik ongesteld ga worden en vanaf dat moment zorgt het ervoor dat de stof LH niet wordt afgegeven zodat ik geen follikels aanmaak.
Als mijn menstruatie zou gaan beginnen moest ik direct bellen voor een uitgangsecho en zouden ze kijken of mijn eierstokken en baarmoeder schoon was, dus geen cyctes of holtes gevuld met vocht.
3 Oktober zat ik op dag 21 van mijn cyclus en mocht ik gaan starten met het spuiten van decapeptyl.
Al na 3 dagen merkte ik dat mijn lichaam aan het verranderen was en dat de hormoonhuishouding plat werd gelegt.
Ik sliep erg onrustig en kreeg het van opeens bloedheet weer ijskoud.
Ook geestelijk begon het tot me door te dringen dat we daadwerkelijk waren begonnen aan ICSI en dat dit voor ons toch wel de laatste mogelijkheid zou zijn tot het worden van papa en mama.
Op 8 Oktober cyclusdag 27 zette mijn menstruatie door.
6 Dagen na het spuiten van decapeptyl gingen we dus de volgende stap zetten en dat was bellen naar de kliniek voor de uitgangsehco.
Deze menstruatie bracht een hoop in me los, werd heel erg emotioneel en de angst voor alles wat eraan zou komen begon tot me door te dringen, Deze dip heeft gelukkig maar 1 dag geduurd zoals altijd.
Het prikken begon al wel lastig te worden, mijn huid leek wel van olifantenleer en kwam er steeds slechter doorheen en de eerste blauwe plekken traden ook op.
Op dag 2 van mijn cyclus op 9 Oktober mocht ik al langs komen voor de uitgangsecho dus het ging allemaal heel snel.
Alles zag er rustig en schoon uit en mocht gaan beginnen met het spuiten van de gonal-f 225.
15 Oktober mocht ik terug komen voor een eerste follikelmeting en dan zouden we zien hoe goed deze medicatie werkt.
De week die vloog voorbij en levende vol spanning toe naar de dag dat we voor het eerst zouden zien hoe alle follikels groeien.
Op dag 11 van de decapeptyl en dag 5 van de gonal-f leek het me toch allemaal erg zwaar te worden.
De hormonen die slingerde door mijn lichaam en ik was ook continu erg moe.
Dat mijn buik aan het opzetten was dat konden we ook niet meer onder stoelen of banken schuilen en kreeg nog maar nauwlijks mijn broek dicht.
Positief natuurlijk want dit betekende dat de follikels aan het groeien waren.
Wel had ik vaak moeite om echt positief te blijven en kon ook snel emotioneel uitbarste.
15 Oktober was het eindelijk zover we zouden gaan kijken naa rde follikels.
Er zaten 13 mooie follikels waarvan 8 aan de rechterkant en 5 aan de linkerkant.
Gemiddeld waren ze op dat moment 11 mm.
Ik moch door blijven spuiten met de gonal-f 225 en de decapeptyl en 19 Oktober mochten we terug komen voor de 2e follikelmeting.
Ik was alweer 15 dagen aan het spuiten en me buik zag eruit als een boxbal met al die lelijke blauwe plekken.
De dag van de 3e follikelmeting was een zeer lange dag.
We moesten beide werken ik van 8 tot 14 en me man van 7 tot 15.
Tussendoor zouden we ook nog visite krijgen van zijn vader en stiefmoeder en dan moesten we ook nog eten.
Gelukkig kregen we het briljante idee om wat eten te bestellen en 's avonds hadden we dan de follikelmeting.
Deze rit was hels en kwamen midden in een flikke file terecht.
Hierdoor kwamen we ook veels te laat aan maar gelukkig hadden veel mensen last van file gehad dus het liep al behoorlijk uit.
Tijdens deze follikelmeting bleek dat er nog maar 10 follikels zaten waarvan er 1 echt tussenuit sprong met een mm van 26 de overige 9 follikels hadden nog maar een grote van 15 mm en daar zouden ze zich op gaan concentreren want de kans dat er een eicel in de grote follikel zou zitten was zeer nihiel.
We kregen de opdracht om nog even verder te blijven spuiten met de gonal-f 225 en 23 Oktober mochten we terug komen voor de 3e follikelmeting.
Deze dagen vlogen voorbij en voor het wisten was het alweer 23 Oktober.
De meting zag er goed uit en er zou worden over gegaan tot een punctie.
Dinsdag 26 Oktober zou het dan zover zijn om 11:00 uur 's ochtends dan zouden ze de punctie gaan uitvoeren.
24 Oktober moest ik in de ochtend nog 1 maal decapeptyl spuiten en 's avonds om 23:45 uur 2x pregnyl van 5000 en dan zou 25 Oktober kwa spuiten mijn rustdag zijn.
Heerlijk was die rustdag maar ook heel vreemd.
Ik had een eigen ochtendritueel gemaakt om de spuit erbij te betrekken.
Ik kom uit mijn bed en ga even plassen vervolgens zet ik de senseo aan de vul ik met kopje met de melk en suiker, daarop volgend was ik mijn handen en pak ik de spuiten maak mijn buik schoon en met de ene hand spuit ik de spuit leeg in mijn buik en met de andere hand druk ik op de senseo op het kopje te vullen met koffie.
Die rustdag was heel anders, het hoorde er niet meer bij en hoe gek het ook klinkt ik miste het gewoon.
Die maandag ben ik ook gewoon nog gaan werken om afleiding te hebben en 's avond besloot ik even lekker met een dekentje en kussentje op de bank te gaan liggen.
Helaas verliep dit niet helemaal volgens plan want met dekens en al viel ik van de trap af van boven af aan en gilde ik het uit van de pijn.
Diezelfde avond zaten we nog bij de huisartsenpost omdat ik bijna niet kon lopen en verging van de pijn.
ik had een flinke gekneusde heup en enkel en op mijn linkse bil had zich een hematoom ontwikkeld waardoor ik een soort van extra bil er bovenop had zitten.
Door die val heb ik 's nachts ook enorm slecht geslapen en was die ochtend dan ook gesloopt toen ik eruit moest om naar de kliniek toe te gaan van de punctie.
Omdat de kliniek voor ons 1,5 uur rijden is en mijn man nog zijn zaad moest produceren voor de ICSI moesten we eerder weg en hebben we toen zijn taak erop zat lang moeten wachten in de wachtkamer.
Ik was wel al vrij vlot aan de beurt en kreeg een infuus met antropine voor mijn hartslag en dormicum om rustig te blijven.
Toen ik dormicum eenmaal toegediend kreeg leek het wel alsof ik een fles jenever achterover had geslagen, ik was een beetje dizzy en voordat de punctie begon leek ik het allemaal door een roze bril te zien.
Dat sprookje was gauw over toen de punctie begon.
Ow wat deed dat pijn zeg, er stond een mooi scherm waarop ik mee kon kijken maar ik lag alleen maar dicht geknepen met me ogen continu auw en oe te roepen.
Wel wat het snel voorbij en werden de eerste 2 utrogestan bolletjes ingebracht de overige mocht ik zelf de komende 16 dagen 3 maal daags 2 stuks inbrengen.
We werden naar de uitrustkamer gebracht om even bij te komen en kregen we een heerlijk kopje koffie.
Ik was nog altijd flink dizzy maar wilde heel graag snel naar huis toe om lekker te gaan slapen.
De gynaecoloog kwam voordat we naar huis gingen nog even bij ons kijken en gaf ons de papieren mee met daarop het telefoonnummer van het ziekenhuis in Genk.
Daar mochten we 27 Oktober naartoe bellen om de bevindingen te horen en een datum te horen wanneer er 1 embryo teruggeplaatst zou worden.
Die ochtend leek de tijd voorbij te kruipen en had ik het niet meer van de zenuwen.
Omdat ik erg gespannen was besloot mijn man te bellen en we kregen het beste nieuws te horen dat er was.
Van de 9 follikels waren er 8 eicellen bevonden waarvan er 6 gezond bevrucht waren en 28 Oktober zou de terugplaatsing in de middag plaatsvinden.
Ow wat waren we blij met dit resultaat en hebben ook gelijk onze ouders gebelt om het goede nieuws te delen.
Het terugplaatsen was prima te doen.
Er werd een 4 cellige embryo geplaatst en de overige werden ingevroren.
Helaas was 1 embryo gestopt met delen waardoor er nog maar 4 een winterslaap konden gaan houden maar ook dat resultaat was nog altijd super netjes.
De wachtweken waren killing en de dagen schoten maar niet op.
De utrogestan bolletjes vond ik ook neit prettig, het was een geklieder elke keer weer en de drogisterij werd rijk van ons door de inlegkruisjes.
Ik probeerde mijn gedachtes te verzetten maar dit ging heel erg moeilijk.
Het idee dat er een delende levende embryo was teruggeplaatst zorgde ervoor dat ik me op en top zwanger voelde en dat was juist hetgeen was ik nog even wilde vermijde om teleurstellingen te voorkomen.
Helaas heb ik dat uitknopje nooit kunnen vinden.
Eindelijk na 16 dagen mocht en kon ik stoppen met gebruiken van de utrogestan.
De dag dat ik ermee mocht stoppen brak ik wel even.
Alle spanning werd me teveel en barste uit in janken.
Ben toen die dag ook bewust niet gaan werken en gelukkig hadden ze hier begrip voor.
Die dag heb ik lekker met een filmpje in mijn bedje gelegen en mezelf vertroeteld.
12 November kwam er helaas een einde aan ons sprookje.
Ik werd ongesteld en was ontroostbaar.
Ik kon maar niet begrijpen waarom het ons niet gegund was en er spookte ook maar 1 vraag door mijn hoofd.
WAAROM!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten