Al heel lang liep ik met enorme schouderpijn.
5,5 jaar nu om precies te zijn.
Ik liep specialist na specialist af en niemand vond.
We begonnen uiteraard bij de huisarts en er kwam een doorverwijzing naar de fysiotherapeut. Me spieren werden gemasseerd, het een en ander werd gekraakt, maar de pijn bleef en werd steeds heviger en heviger.
Ik kreeg medicatie, maar het mocht allemaal niet baten.
Weer volgde er een verwijzing naar de fysiotherapeut die ook met zijn handen in het haar stond.
Enige tijd later kreeg ik een verwijzing naar de orthopeed.
Die keek wat die tikte wat en zijn conclusie was... er is niks.
Kreeg zware medicijnen mee en als het niet hielp moest ik maar terug komen.
Waarom zware medicatie slikken als er niks was?
Ik was er klaar mee en liet het maar rusten. Het zal wel tussen me oren zitten!
Er ging een half jaar of iets voorbij en de pijn werd heviger en heviger.
Ik lag er 's nachts wakker van en kon niet meer normaal functioneren door de pijn en slaap gebrek.
Dan maar weer naar de huisarts.
Ik mocht een foto laten maken van mijn schouder, maar daar was niks op te zien dus een doorverwijzing naar de neuroloog volgde en voor de mensendieck.
Mensendieck constateerde net zoals je neuroloog dat ik in mijn nek etc hypermobiel was en ook constateerde ze bij mensendieck een kleine vergroeiing in mijn ruggengraat en een holle rug, maar dat zou allemaal niks te maken hebben met de pijn in mijn schouder.
De pijn zit diep en niks hielp.
De neuroloog verwees me weer door naar de orthopeet en die liet een foto maken van de nek waar 'je raad het al' niks op te zien was.
Ik wist me echt geen raad meer en lag me er weer bij neer. Als niemand wat vind war moet ik dan nog.
Inmiddels lag ik niet meer op het zelfde voetstuk als mijn huisarts en stapte over naar de huisarts van mijn man.
Ik durfde weer een nieuwe stap te zetten voor mijn schouder en hij wilde dat ik nogmaals een foto liet maken van mijn nek.
Hij dacht aan een hernia, maar de foto liet nog steeds hetzelfde zien... Helemaal niks.
Hij zag aan me dat ik de pijn niet meer trok en hij schreef medicatie voor, sterke medicatie die ik langzaam moest opbouwen.
Het werkte, ik was pijnloos, maar sliep ook veel door dat fijne gele stickertje.
Na 3 a 4 maanden leek het niet voldoende en de pijn kwam terug.
Ik had de afgelopen 2 jaar niet stil gezeten en was zelf maar op onderzoek uit gegaan.
Ik ging bijhouden wanneer de pijn begon en wanneer het zijn piek bereikte etc.
De pijn starten toen ik stopte met de pil en de pijn is het hevigst rond de eisprong en zwakte een week voor de menstruatie af en begon weer erger te worden naar maten mijn lichaam zich klaarmaakte voor de eisprong.
Ik snapte er niks van en ging zoeken naar de combinatie van pijn in de schouder en mijn cyclus.
Zo kwam ik op meerdere sites terecht waar endometriose omschreven werd.
Om precies te zijn endometriose aan het middenrif (zeldzaam).
De pijn werd dus weer erger en kreeg verhoging, maar ging ook naar de huisarts toe om mijn idee nu eens aanspreekbaar te maken.
Niet alleen de pijn in de schouder linkte met wat ik vond ook de lengte van mijn menstruatie en de hevige pijn daarbij had er veel van weg dat ik zo maar eens gelijk kon hebben.
Ik had een invaller en die verklaarde me eigenlijk voor gek.
Hij zei dat het niet kon en ik moest maar naar de orthopeed.
Lam geslagen pakte ik de doorverwijzing aan en vertrok.
Het weekend dacht ik erover na en wilde me niet weer laten afschepen.
Ik belde 's maandags gelijk mijn huisarts op en vertelde mijn mogelijke theorie en hij ging akkoord met wat ik wilde.
Ik kreeg een doorverwijzing voor de gynaecoloog en maakte direct een afspraak.
We zijn nu zo'n 2 maanden verder sinds ik die doorverwijzing kreeg en ze nemen mijn klachten serieus.
De echo van mijn baarmoeder en eierstokken vertelde niks, die waren helemaal schoon.
Mijn papieren van uit het andere ziekenhuis waar ik in 2009 een laproscopie heb gehad stond in zoals ik al dacht dat er instond dat er een spot endometriose gevonden was.
Dat ziekenhuis heeft dat verzwegen voor me, maar bij overgang ziekenhuis las ik mijn eigen papieren in en stond erin, alleen na al die afdankertjes die ik kreeg bij artsen schonk ik daar geen aandacht aan.
Ze wilde een mri maken van mijn gehele buik en die heb ik afgelopen vrijdag gehad.
Het is nog wachten op de uitslag of er iets te zien is, maar het feit dat er geluisterd word naar me is al heel fijn.
Ze hebben ook al gezegd dat als me buik helemaal schoon is dat ze me ook zeker gaan helpen uit te zoeken waar de pijn dan wel vandaan komt en dat geeft me rust.
Tot die tijd slik ik nog me zware medicatie die bijna elke 3 maanden verhoogd word, maar ik ben van mening dat het eind op welke manier dan ook in zicht is.
Ik heb er een goed gevoel over.
5,5 jaar nu om precies te zijn.
Ik liep specialist na specialist af en niemand vond.
We begonnen uiteraard bij de huisarts en er kwam een doorverwijzing naar de fysiotherapeut. Me spieren werden gemasseerd, het een en ander werd gekraakt, maar de pijn bleef en werd steeds heviger en heviger.
Ik kreeg medicatie, maar het mocht allemaal niet baten.
Weer volgde er een verwijzing naar de fysiotherapeut die ook met zijn handen in het haar stond.
Enige tijd later kreeg ik een verwijzing naar de orthopeed.
Die keek wat die tikte wat en zijn conclusie was... er is niks.
Kreeg zware medicijnen mee en als het niet hielp moest ik maar terug komen.
Waarom zware medicatie slikken als er niks was?
Ik was er klaar mee en liet het maar rusten. Het zal wel tussen me oren zitten!
Er ging een half jaar of iets voorbij en de pijn werd heviger en heviger.
Ik lag er 's nachts wakker van en kon niet meer normaal functioneren door de pijn en slaap gebrek.
Dan maar weer naar de huisarts.
Ik mocht een foto laten maken van mijn schouder, maar daar was niks op te zien dus een doorverwijzing naar de neuroloog volgde en voor de mensendieck.
Mensendieck constateerde net zoals je neuroloog dat ik in mijn nek etc hypermobiel was en ook constateerde ze bij mensendieck een kleine vergroeiing in mijn ruggengraat en een holle rug, maar dat zou allemaal niks te maken hebben met de pijn in mijn schouder.
De pijn zit diep en niks hielp.
De neuroloog verwees me weer door naar de orthopeet en die liet een foto maken van de nek waar 'je raad het al' niks op te zien was.
Ik wist me echt geen raad meer en lag me er weer bij neer. Als niemand wat vind war moet ik dan nog.
Inmiddels lag ik niet meer op het zelfde voetstuk als mijn huisarts en stapte over naar de huisarts van mijn man.
Ik durfde weer een nieuwe stap te zetten voor mijn schouder en hij wilde dat ik nogmaals een foto liet maken van mijn nek.
Hij dacht aan een hernia, maar de foto liet nog steeds hetzelfde zien... Helemaal niks.
Hij zag aan me dat ik de pijn niet meer trok en hij schreef medicatie voor, sterke medicatie die ik langzaam moest opbouwen.
Het werkte, ik was pijnloos, maar sliep ook veel door dat fijne gele stickertje.
Na 3 a 4 maanden leek het niet voldoende en de pijn kwam terug.
Ik had de afgelopen 2 jaar niet stil gezeten en was zelf maar op onderzoek uit gegaan.
Ik ging bijhouden wanneer de pijn begon en wanneer het zijn piek bereikte etc.
De pijn starten toen ik stopte met de pil en de pijn is het hevigst rond de eisprong en zwakte een week voor de menstruatie af en begon weer erger te worden naar maten mijn lichaam zich klaarmaakte voor de eisprong.
Ik snapte er niks van en ging zoeken naar de combinatie van pijn in de schouder en mijn cyclus.
Zo kwam ik op meerdere sites terecht waar endometriose omschreven werd.
Om precies te zijn endometriose aan het middenrif (zeldzaam).
De pijn werd dus weer erger en kreeg verhoging, maar ging ook naar de huisarts toe om mijn idee nu eens aanspreekbaar te maken.
Niet alleen de pijn in de schouder linkte met wat ik vond ook de lengte van mijn menstruatie en de hevige pijn daarbij had er veel van weg dat ik zo maar eens gelijk kon hebben.
Ik had een invaller en die verklaarde me eigenlijk voor gek.
Hij zei dat het niet kon en ik moest maar naar de orthopeed.
Lam geslagen pakte ik de doorverwijzing aan en vertrok.
Het weekend dacht ik erover na en wilde me niet weer laten afschepen.
Ik belde 's maandags gelijk mijn huisarts op en vertelde mijn mogelijke theorie en hij ging akkoord met wat ik wilde.
Ik kreeg een doorverwijzing voor de gynaecoloog en maakte direct een afspraak.
We zijn nu zo'n 2 maanden verder sinds ik die doorverwijzing kreeg en ze nemen mijn klachten serieus.
De echo van mijn baarmoeder en eierstokken vertelde niks, die waren helemaal schoon.
Mijn papieren van uit het andere ziekenhuis waar ik in 2009 een laproscopie heb gehad stond in zoals ik al dacht dat er instond dat er een spot endometriose gevonden was.
Dat ziekenhuis heeft dat verzwegen voor me, maar bij overgang ziekenhuis las ik mijn eigen papieren in en stond erin, alleen na al die afdankertjes die ik kreeg bij artsen schonk ik daar geen aandacht aan.
Ze wilde een mri maken van mijn gehele buik en die heb ik afgelopen vrijdag gehad.
Het is nog wachten op de uitslag of er iets te zien is, maar het feit dat er geluisterd word naar me is al heel fijn.
Ze hebben ook al gezegd dat als me buik helemaal schoon is dat ze me ook zeker gaan helpen uit te zoeken waar de pijn dan wel vandaan komt en dat geeft me rust.
Tot die tijd slik ik nog me zware medicatie die bijna elke 3 maanden verhoogd word, maar ik ben van mening dat het eind op welke manier dan ook in zicht is.
Ik heb er een goed gevoel over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten