De titel matcht niet meer waarvoor ik al een begin had gemaakt, maar nu toch maar besloten om het te schrijven en te posten.
26-12-2011 hielden wij een positieve test in onze handen. Onze dag en kerst kon niet meer stuk en ik kreeg het mooiste verjaardags cadeau wat ik me maar kon wensen.
We waren in verwachten van onze wonder of wonders waar we zo naar verlangde.
Dag in dag uit was dit waar we naar uit keken en op het moment dat we onze hoofden neer legden werden we verblijd.
Er waren 2 blastocystes terug geplaatst eerder dus het was afwachten of het er 1 of twee zouden zijn.
We hadden visite en zaten heerlijk te gourmetten, maar hield het stil.
Ik was nogal bekend om het nemen van een wijntje op me verjaardag bij het eten en dus moest ik inproviseren.
Ik nam een rose biertje 0% en schonk die in de keuken al in en gooide het flesje direct weg, niemand die iets in de gaten had.
28 December was ik 's avonds aan het werk en een uur voor einde dienst ging ik naar de wc en verloor bloed.
Ik was in paniek en wist niet wat ik moest doen. Ik haalde de op dat moment aanwezige teamleider erbij het legde het uit ik mocht direct naar huis.
Thuis aangekomen werd het bloed verlies heviger en ik was in tranen.
Ik belde mijn werkgever op om aan te geven dat ik de volgende dag niet kwam.
Hoe dat verliep kun je hier lezen in mijn artikel die gepubliceerd is in het freya magazine -> Artikel
Richting de nacht werd het bloeden minder en kon ik weer iets op adem komen. Tenslotte hoor je het vaak dat vrouwen wat bloed verlies heeft en het waren geen stukjes zoals ik het altijd noem dus we hadden nog hoop.
De volgende ochtend werd ik met vele buikkrampen wakker. Ik wist het zeker het was afgelopen.
De uren die volgde gingen in slomotion. De enorme krampen deden enorm zeer en zat op de wc echt te puffen.
In de middag was het duidelijk, ik had het vruchtje verloren.
We waren niet te troosten en wist me geen houding te geven.
In het nieuwe jaar belde we het ziekenhuis en mochten langs komen. Er werd een echo gemaakt en ik was geheel schoon dus we konden doorgaan. Dit hebben we uiteraard niet gedaan, maar fijn was het om te weten dat er niks was achter gebleven dat voor problemen had kunnen zorgen.
Afgelopen kerst was het dus een jaar geleden dat we zwanger mochten zijn. Ook die kerst zaten we maar met zijn tweeen bij de boom en konden we niet genieten van de vreugde die iedereen wel had. Daarnaast hadden we ook veel aan ons hoofd aangezien me schoonvader weer in het ziekenhuis in moest.
De jaarwisseling ging wat beter dit jaar. We hebben heerlijk getoasted en lol gehad met zijn tweeen maar de pijn was duidelijk nog voelbaar.
We zijn nu zoveel jaar verder en we hebben onze laatste icsi poging ook al achter de rug en nog steeds 2 lege handen.
Het zal ieder jaar wat makkelijker gaan worden en we zullen het een plekje kunnen gaan geven maar vergeten doen we het nooit.
26-12-2011 hielden wij een positieve test in onze handen. Onze dag en kerst kon niet meer stuk en ik kreeg het mooiste verjaardags cadeau wat ik me maar kon wensen.
We waren in verwachten van onze wonder of wonders waar we zo naar verlangde.
Dag in dag uit was dit waar we naar uit keken en op het moment dat we onze hoofden neer legden werden we verblijd.
Er waren 2 blastocystes terug geplaatst eerder dus het was afwachten of het er 1 of twee zouden zijn.
We hadden visite en zaten heerlijk te gourmetten, maar hield het stil.
Ik was nogal bekend om het nemen van een wijntje op me verjaardag bij het eten en dus moest ik inproviseren.
Ik nam een rose biertje 0% en schonk die in de keuken al in en gooide het flesje direct weg, niemand die iets in de gaten had.
28 December was ik 's avonds aan het werk en een uur voor einde dienst ging ik naar de wc en verloor bloed.
Ik was in paniek en wist niet wat ik moest doen. Ik haalde de op dat moment aanwezige teamleider erbij het legde het uit ik mocht direct naar huis.
Thuis aangekomen werd het bloed verlies heviger en ik was in tranen.
Ik belde mijn werkgever op om aan te geven dat ik de volgende dag niet kwam.
Hoe dat verliep kun je hier lezen in mijn artikel die gepubliceerd is in het freya magazine -> Artikel
Richting de nacht werd het bloeden minder en kon ik weer iets op adem komen. Tenslotte hoor je het vaak dat vrouwen wat bloed verlies heeft en het waren geen stukjes zoals ik het altijd noem dus we hadden nog hoop.
De volgende ochtend werd ik met vele buikkrampen wakker. Ik wist het zeker het was afgelopen.
De uren die volgde gingen in slomotion. De enorme krampen deden enorm zeer en zat op de wc echt te puffen.
In de middag was het duidelijk, ik had het vruchtje verloren.
We waren niet te troosten en wist me geen houding te geven.
In het nieuwe jaar belde we het ziekenhuis en mochten langs komen. Er werd een echo gemaakt en ik was geheel schoon dus we konden doorgaan. Dit hebben we uiteraard niet gedaan, maar fijn was het om te weten dat er niks was achter gebleven dat voor problemen had kunnen zorgen.
Afgelopen kerst was het dus een jaar geleden dat we zwanger mochten zijn. Ook die kerst zaten we maar met zijn tweeen bij de boom en konden we niet genieten van de vreugde die iedereen wel had. Daarnaast hadden we ook veel aan ons hoofd aangezien me schoonvader weer in het ziekenhuis in moest.
De jaarwisseling ging wat beter dit jaar. We hebben heerlijk getoasted en lol gehad met zijn tweeen maar de pijn was duidelijk nog voelbaar.
We zijn nu zoveel jaar verder en we hebben onze laatste icsi poging ook al achter de rug en nog steeds 2 lege handen.
Het zal ieder jaar wat makkelijker gaan worden en we zullen het een plekje kunnen gaan geven maar vergeten doen we het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten