zondag 26 augustus 2012

Vruchtbaarheidsbehandeling en werk

Enige tijd geleden heb ik een artikel ingestuurd naar freya.
Lange tijd heb ik gewacht met het plaatsen van dit artikel omdat ik zeker wilde zijn dat iedereen hem gelezen had in het magazine of een lidmaatschap had gestart om het alsnog te ontvangen en naast mijn verhaal alle andere verhalen te lezen.
Nu wil ik dus alsnog mijn eigen geschreven artikel hier plaatsen en hopelijk worden er ook zo meer mensen nieuwsgierig naar de verhalen die ieder kwartaal in hun magazine staat en zo geen verhaal meer kan missen.
Daarnaast steunen jullie freya ook nog enorm met het lidmaatschap.

Vruchtbaarheidsbehandelingen en werk

Toen ik in 2012 een vacature zag staan via een uitzendbureau heb ik direct gereageerd en een dag later mocht ik al op gesprek komen.
De persoon met wie ik dit gesprek had, kwam al direct heel sociaal op me over en stelde me op mijn gemak.
Aan het eind van het gesprek vroeg ze of er nog privékwesties waren waar rekening mee gehouden diende te worden.
Ik zat op dat moment al in de medische mallemolen en in de wachtweken van mijn tweede IUI.
In eerste instantie had ik thuis met manlief besproken dat we dit zouden verzwijgen, maar ergens zei mijn gevoel me dat ik hier wel open oer kon zijn.
Ik vertelde haar in het kort over het fertiliteitstraject en wat het inhield. Ze reageerde heel gewoon en vertelde me dat ik net als ieder ander recht hebt op een kind en dat dit bedrijf hierin geen onderscheid zou maken.
Ik kreeg de baan dan ook ter plaatste aangeboden.

Nog geen week later begon ik daar.
Helaas was de tweede IUI mislukt.
Omdat dit een 'verse' baan was, wilde ik me voor 100% inzetten en lastten we een rustpauze in.
Zo'n drie maanden daarna startten we weer en samen met mijn contactpersoon ben ik naar mijn werkgever gestapt om afspraken te maken.
Ik zou indien nodig diensten proberen te ruilen en als dat niet mogelijk was, zouden ze mijn diensten verschuiven of kon ik gewoon vrij nemen.
Dit is tot aan de laatste IUI perfect verlopen en mijn werkgever leefde enorm mee.

Toen ik daar ongeveer een half jaar werkte kreeg ik te horen dat we werden doorverwezen voor een IVF-traject.
Ik was overdonderd en wist dat nit nog meer van mij vergen, en dat ik nog vaker de binnenkant van een ziekenhuis zou zien.
Toen de eerste behandeling daar was en de punctie in zicht kwam, werd alles netjes geregeld en kon ik de dagen voor, van en na de punctie vrij krijgen. Bij teveel pijn mocht ik kiezen tussen ziekmelding of vrije dagen. Helaas ben ik tijdens mijn werkperiode niet zwanger geraakt, maar ze zijn er altijd voor me geweest en werd het onmogelijke mogelijk gemaakt. Nadat ik 1 1/2 jaar had gewerkt werd mijn contract om financiele redenen beeindigd en met veel spijt moesten ze me laten gaan. Na drie maanden nam de drukte op het werk toe en werd ik gebeld of ik terug wilde komen, met een jaarcontract. Ik vermelde mijn werkgever direct dat ik ondertussen wel was gestart met een tweede behandeling. Hij vroeg of zij daar last van zouden hebben. Ik schrok nogal van deze vraag, aangezien ze voorheen wisten waar ik mee bezig was en ze daar niet tot nauwlijks last van hadden gehad. Na twee maanden in dienst kwam mijn tweede punctie, met als gevolg lichte overstimulatie. Ik moest langer thuis blijven, twee weken voor de feestdagen, en daar waren ze niet content mee. Ik legde ze uit dat ik er niets aan kon doen en dat, als ik wel zou komen werken, ik het risico zou lopen meer overstimulatie te krijgen door te weinig rust, en ik nog verder van huis zou zijn. Dit werd uiteindelijk begrepen en toen na een week alle kwaaltjes (zoals ik ze ben gaan noemen) verdwenen waren, ging ik weer werken. Met kerst kwam ik erachter dat ik zwanger was van de behandeling, maar hield het stil. Helaas begon ik drie dagen daarna op mijn werk te bloeden, een uur voor einde van mijn dienst. Ik raakte in paniek. Zonder problemen mocht ik naar huis en tot rust komen. Eenmaal thuis belde ik mijn werkgever dat ik de volgende dag vrij wilde, omdat ik in paniek was (wat ook duidelijk te horen was, al snikkend aan de telefoon). De opmerking die ik toen kreeg deed mijn beeld van het bedrijf geheel veranderen. Er werd me verteld dat dit niet kon, omdat het een drukke periode was en ik werk en prive maar gescheiden moest zien te houden. Ik heb toen gemeld dat ik absoluut niet kon komen en heb me ziek gemeld. Ik was in alle staten. Ik had niet alleen het verdriet van het verlies maar ook de enorme boosheid over hoe makkelijk en nonchalant zij wilde dat ik dit van elkaar zou scheiden. Zo'n twee maanden daarna heb ik besloten mijn contract te beeindigen en voor mijn kinderwens te vechten, zonder opmerkingen of stress. Op dit moment ben ik een maand werkloos en gestart met de derde en laatste behandeling. Dit had ik veel eerder moeten doen, want er heerst rust in mijn hele lichaam en ik kan genieten (hoe raar dat ook klinkt) van elke stap die nu wordt gezet, omdat nu elke stap de laatste voor ons kan zijn. Ik heb er dan ook bewust voor gekozen nu niet op zoek te gaan naar ander werk, maar eerst dit af te maken. Weinig werkgevers werken mee in dit soort trajecten en al helemaal niet als je het tijdens je sollicitatie vermeldt. Ik kan het niet verbergen omdat het veel verlof eist en ik er zelf erg open en sociaal over ben. Dus eerst hoop ik onze kinderwens te kunnen vervullen, want werken kan ik nog tot mijn 67e.


1 opmerking:

  1. Meis wat een verhaal zeg. Ik vind dat je een goede keuze heb gemaakt en ik wens deze ronde van harte dat je een positieve test heb en zwanger ben voor 9 maanden lang! Hele dikke knuffel van mij xxx

    BeantwoordenVerwijderen