Nee! Hoe kan ik ergens bang voor zijn waar ik nog geen weet van heb.
Ben nog nooit bevallen dus weet ook niet wat me te wachten staat.
Daarnaast komt het wanneer het komt.
Ik was 30 januari 2021 uitgerekend en uiteraard ook ik begon het zat te zijn hihi.
Onze kleine man kondige zich eerder aan dan de uitgerekende datum en werd op 20-01-2021 geboren.
De vooravond lag ik vroeg in bed. Ik had wat last van mijn buik en moeite met mijn stoelgang, althans ik heb al die tijd gedacht dat het me stoelgang was haha.
Er was een vriend op visite en ik besloot om 23 uur even me bed uit te komen en hallo te zeggen. Al snel besloot ik toch weer te gaan liggen, maar het lukte me niet om me rust te vinden en die zeurderige drang liet me vaak naar het toilet gaan.
Toen ik eenmaal verlost was van de ontlasting dacht ik lekker te gaan slapen.
Mijn partner lag inmiddels ook in bed.
Ik gok dat het ongeveer 2 uur was dat het zeurderige gevoel toch aan bleef houden.
Het was geen pijn, maar vooral ongemak en het duurde ook even voordat het kwartje viel en ik er een patroon in ontdekte.
Ik besloot dan ook uit bed te stappen en op de bank te gaan liggen en te gaan timen.
Ik lag immers alleen maar te draaien en gunde me partner een goede nachtrust hihi.
Ik gaf aan dat ik wat last had en het vermoeden van weeën had en dus ging timen, maar vertelde hem dat die gewoon lekker kon blijven liggen en dat als er echt wat zou zijn ik hem wakker zou maken.
Dus zodoende ben ik op de bank gaan liggen, weeënapp geopend en gaan timen. Nou ik had er niet lang voor nodig om door te hebben dat ik idd weeën had en ook nog eens echt consistent om de 4 a 5 minuten gedurende 1,5 minuut lang.
Paniek, nee absoluut niet. Wat dat betreft ben ik een droogkloot.
Ik besloot eerst mijn partner op de hoogte te brengen, maar liet hem liggen zou naar hem toe komen als ik de verloskundige had gesproken. Vervolgens belde ik mijn beste vriendin, die wilde ik graag bij de bevalling hebben en het leek me handig als ze in ieder geval ready steady zou zijn.
Daarna belde ik de verloskundige en die zou direct naar me toe komen.
De verloskundige was er rond 4 uur en inmiddels had ik mijn partner al uit bed gehaald. De verlos ging voelen en vertelde me dat ik op 4cm ontsluiting zat. Ik geloofde het niet en snapte er ook niks van, ik had geen pijn en ik vond het ook echt geen duidelijke weeën, maar het ging toch echt gebeuren. Ik mocht naar het ziekenhuis, maar hoefde me niet te haasten en zij zou ons daar zien.
Mijn partner had inmiddels mijn vriendin gebeld en die zat al in de auto.
Eenmaal hier pakte ik nog wat spulletjes en liep na of ik alles had, nog altijd was ik de rust zichzelf waarin ik bij mijn vriendin en partner een soort van stress zag. Niet het juiste woord, maar iig hadden ze meer haast dan mij haha.
Ik bood ze nog een bakje koffie aan en gaf aan zelf ook nog een bakkie te willen, en uiteindelijk gingen ze daarin mee. Nog geen 10 minuten later zaten we in de auto opweg naar het ziekenhuis en volgens mij kwamen wij daar rond 5.30 aan.
Het was maar een kort ritje, maar de weeën waren wel toegenomen en voelde ze duidelijker maar ik kreeg ze goed weg gepufd. Zo eigenwijs als ik was weigerde ik een rolstoel en waggelde we naar de lift naar de 8ste verdieping.
Eenmaal op me kamer was het wachten op de verloskundige en toen die er eenmaal was gaf ze aan tussen 6.30 en 7.00 uur opnieuw de ontsluiting te checken.
Ik had nog steeds de controle over de weeën en kreeg ze goed weg gepufd en kon tussendoor gewoon socializen. We maakte zelfs een weddenschap op hoeveel cm ik nu zou zitten.
Vraag me niet meer hoeveel cm wie wat zei, maar we zaten er allemaal naast. Rond 7 uur ging ze voelen en zat ik op 7 cm ontsluiting.
Ik snapte er helemaal niks van, het ging tot zover zo gemakkelijk.
Dit veranderde natuurlijk. Zo zat ik op mijn praatstoel en zo belande ik in een weeënstorm. Dit gebeurde rond half 9 als ik het me nog goed herhinner en ik raakte al snel uitgeput.
Toen ze me checkte rond 9 uur zat ik al op 9,5 cm en braken me vliezen alsnog spontaan, maar ik had nog een opstaand randje dus moest blijven puffen al had ik enorme persdrang. Ik heb dan ook van alles geroepen van dat ik niet meer kan tot aan haal het er uit haha.
Uiteindelijk mocht ik om 9.20 gaan meepersen aangezien zijn hartslag achteruit ging en na 12 minuten werd onze zoon J. Geboren.
Het moment dat hij op mijn borstkast werd gelegd is met geen pen te beschrijven. De liefde die je voeld voor je kind, onbeschrijfelijk. Na enige tijd keek ik me vriendin ook aan die alle jaren van verdriet heeft mee gemaakt en ik zei tegen haar. Ik ben mama!!
Helaas heb ik altijd een keerzijde aan geluk en ben ik niet ongeschonden uit de bevalling gekomen.
Ik was flink ingescheurd en had bijna 1 liter bloed verlies.
Katheriseren lukte niet en ook sloeg de verdoving niet aan voor het hechten.
De placenta kwam er na 2 spuiten toch nog redelijk snel uit, maar het hechten was 1 grote hel waarin ik verkeerde.
De pijn zal ik nooit meer vergeten en is ook lastig te vergeten aangezien dit inscheuren en hechten me nog altijd achtervolgd in me leven, maar meer daarover in de komende blogs.
1 ding was een feit, wij waren papa en mama geworden van een prachtige zoon J. Die is geboren met een gewicht van 2855 gr en 46 cm lengte.
Ik had een medische indicatie ivm mijn medicijngebruik wat inhield dat we 25 uur ter observatie moesten blijven dus toen er eenmaal een kamer vrij was werden we over geplaatst.
J. had niet een droomstart maar deed het goed. Hij had een lage suikerspiegel waardoor die moeite had zijn temperatuur vast te houden. Ik had gekozen voor borstvoeding maar ivm zijn te lage suiker kreeg die toch even 1 kunstflesje en werd zijn suiker iedere 3 uur gecontroleerd.
De volgende dag was alles stabiel gebleven en mochten we naar huis!!!
21 januari 2021 stapte we als gezin van 3 ons huisje binnen en starten er een nieuw avontuur.
