We krijgen klap na klap te verduren en voor mij was toch wel de druppel toen er endometriose werd vast gesteld en ik aan de pil moest.
Ik dacht dat ik altijd zo open was over alles en dus zo ook aan verwerken deed maar niks is minder waar.
Ik zit tegen een depressie aan als ik dat al niet ben en als dat het niet is dan is het wel een burn out.
Ik ben teneergeslagen, zie nergens meer het but van in, heb geen energie meer, onderneem niks meer en kan alleen nog maar negatief zijn en denken.
Uiteraard zijn er momenten dat er een lach op me gezicht verschijnt maar dat veranderd al snel in huilen.
Ik heb aangeklopt bij de gemeente en via die weg om maatschappelijke hulp gevraagd.
Vandaag was het eerste gesprek en ik was ontzettend bang ervoor.
Maar het viel reuze mee.
Me man was erbij en we hebben in grote lijnen mijn onverwerkte issues op tafel kunnen leggen.
Huilen kan ik niet bij der maar dat kan ik bij niemand alleen in de armen van me man.
Er is al een kleine aanpak besproken. Om het zinvolle van mijn leven weer te vinden en daarbij gelijk weer langzaam terugkeren in de sociale wereld.
Vrijwilligerswerk! Zo word ik uit mijn isolement gehaald en kom ik weer onder de mensen.
Hoe en wat bespreken we waarschijnlijk over 2 weken weer.
Ik probeer mezelf er ook uit te krijgen maar dat is heel lastig en moeilijk.
Ik stap uit me bed plof neer en thats it eigenlijk.
Voor mezelf heb valdispert aangeschaft om rust in me lijf te vinden, tot op heden slaat dat nog niet aan, maar ik geef het de tijd.
Hoe dan ook, zo staat het er dus voor in het kort.
Het gaat slecht met me en meer kan ik er niet van maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten